Zandbakmeisje. Ik weet niet meer wanneer of van wie ik dit woord gehoord heb, maar ik vond het zo mooi klinken dat ik er graag iets mee wilde doen. Het heeft de connotatie van een donker sprookje. Een lieflijke vertelling met een zachte beet. Dit verhaal begint dan ook met drie beroemde woorden.

“Er was eens een zandbakmeisje. Dat was natuurlijk niet haar echte naam, zo werd ze genoemd door de buurtbewoners van Zevenstraat. Het zandbakmeisje kwam iedere dag in de zandbak op het speelplein spelen. Het liefst in haar eentje. Als iemand over de stenen rand stapte en naast haar kwam zitten sloeg zij direct haar ogen neer.

Het kon niet anders of er werd over haar gesproken. De buurtbewoners vroegen zich af waar haar ouders waren en waarom dit zandbakmeisje altijd alleen in de zandbak speelde. Je kan je ook afvragen wanneer iemand doorkreeg dat het zandbakmeisje iedere keer dezelfde lichtblauwe jurk droeg en geen sporen in het zand achterliet.

Misschien, heel misschien, dat iemand eens het vel papier op de lantaarnpaal ziet. Het papier is inmiddels aangetast door het weer, de afbeelding is nog verrassend duidelijk. Dat is het gezicht van het zandbakmeisje. Wie weet komt er dan iemand op het idee om eens in de zandbak te graven. Dan zal iedereen begrijpen waarom het zandbakmeisje steeds terugkomt.

Ik kan je vertellen dat het nog lang niet zover is. Tot die tijd blijft het zandbakmeisje een buurtmysterie.”