Heel even leek het erop dat met de angstaanjagende en toch ook hilarische Art the Clown een nieuw iconisch monster was geboren. De sadistische en creatieve seriemoordenaar hijst zich in een clownspak en gaat dan op jacht naar slachtoffers om te martelen en doden. Hij trad eerder op in All Hallows’ Eve, daarna volgde Terrifier, dit jaar verscheen het vervolg Terrifier 2. Als ik de berichten kan geloven moet zelfs de meest doorgewinterde horrorfanaat zijn best doen de gruwelen van Art the Clown te trotseren. Ik zie een mooie uitdaging.

Maar ik wil wel altijd bij het begin beginnen. All Hallows’ Eve kon ik niet zo snel vinden, dus eerst dan maar Terrifier. De synthesizermuziek belooft een pastiche op de jaren tachtig horrorfilms en ook de eerste paar minuten zijn veelbelovend. Een jaar geleden richtte de moordende clown een slachtpartij aan in Miles County. De enige overlevende doet nu haar verhaal op televisie.

De presentatrice vraagt “wat was je eerste gedachte, toen je je gezicht zag na je coma?” Pardon? Was het meisje dan zo gruwelijk toegetakeld dat ze nadien nauwelijks nog naar haar eigen gezicht kon kijken? Inderdaad. Haar half afgekloven kop is een soort plattegrond van littekens en verminkt vlees. Het is bijna buitenaards te noemen.

Het is de belofte van een intense en genadeloze horror-ervaring die je dwingt je ogen dicht te knijpen. Dat is wat ik verwacht. Maar hoe dieper ik in Terrifier zit, hoe meer de teleurstelling groeit. Alhoewel Damien Leone met zijn moordzuchtige clown een fantastisch duivelswezen in handen heeft, verknoeit hij de boel met een slap en voorspelbaar scenario.

Alles wat in de gemiddelde horrorfilm langskomt heeft Leone in Terrifier een plekje gegeven. Personages die héél toevallig niets opmerken van een slachting, wanhopig aan een deurknop draaien terwijl de deur toch echt op slot zit, telefoons zonder bereik of met een lege batterij, de moordenaar die zijn slachtoffer al lang af had kunnen maken maar onnodig de tijd rekt om vervolgens zelf een mes in zijn lijf te krijgen… Denk aan een willekeurig horrorbeeld en je komt hem ongetwijfeld hier tegen.

Op zich, als je dit soort clichés gebruikt, geef het dan op zijn minst smaak. Doe er iets leuks mee. Nu blijft het hangen in smakeloze prut. Leone probeert er met oogsnoep nog iets leuks van te maken. Maar schaars geklede meisjes die niet veel meer doen dan gillen, rennen en wanhopig om hulp roepen zijn eerder irritant dan verleidelijk. Terecht dat Art ze één voor één naar het hiernamaals stuurt.

En over hem gesproken, de moordende clown is de enige die het afschuwelijke Terrifier nog bij vlagen kijkbaar weet te maken. En dan is “kijkbaar” een erg rekbaar begrip. Als een kind in een snoepwinkel hakt, zaagt, schiet en stompt hij erop los, en vindt tussendoor tijd om bijvoorbeeld aan te komen rijden op een piepkleine fiets. Ook seriemoordenaars hebben gevoel voor humor.

De belofte van Terrifier wordt niet waargemaakt. Terrifier 2 moet echt met iets veel beters komen om de schade te herstellen.

Regie: Damien Leone. Met: Jenna Kanell en David Howard Thornton