Tussen alle lof voor The Banshees of Inisherin door, was de recensie-site Enola wat terughoudender met zijn oordeel. Daar kwam de beoordeling uit op een zuinige zes. Dan denk ik, nu wordt het interessant. Is deze film inderdaad een instant-klassieker, of valt er nog wat op af te dingen? De simpele Pádraic is al erg lang dik bevriend met de muzikaal onderlegde Colm. Op een dag, als Pádraic zijn boezemvriend als gewoonlijk mee wil nemen naar de kroeg, besluit Colm om de vriendschap te verbreken. Zomaar. Verbouwereerd vraagt Pádraic zich af of hij iets verkeerds heeft gezegd. Of gedaan.
Als de alcohol te veel naar zijn kop is gestegen wil hij nog eens temperamentvol reageren. Dus wat hij ook heeft gezegd waarmee hij Colm zo beledigde, het spijt hem. Maar Pádraic heeft niets verkeerds gezegd. Hij lult gewoon te veel. En Colm wil zijn tijd beter besteden. Sterker nog, als Pádraic nog één woord tegen hem zegt, knipt hij met de heggenschaar een vinger af. Net zolang tot hij geen vingers meer over heeft.
Dat is nogal een dreigement. Eentje waarmee Colm zich letterlijk in de vingers snijdt. Hij speelt viool. Daar heb je je vingers bij nodig. Had hij niet iets anders kunnen verzinnen, waarmee hij alleen Pádraic op de kast had gejaagd, zonder er automutilatie bij te betrekken? En is het nou echt zo lastig voor Pádraic om te accepteren dat de vriendschap is verbroken?
Ik denk dat in het achterhoofd moet worden gehouden dat het eiland van de twee bokkige mannen geen plek is voor gewone mensen. De bewoners zijn geestesziek en depressief en willen niets liever dan huis en haard inruilen voor het vasteland. De sfeer van The Banshees of Inisherin is doortrokken van mistroostigheid, als een patiënt vol van melancholie die zijn heil zoekt in de drank. Het gedrag van Pádraic en Colm kan zo nog enigzins verklaard worden.
De overige reeks aan rariteiten die uit de premisse voortvloeiden vond ik dan wel weer vermakelijk. Als twee bekvechtende pubers spuwen de kemphanen verwijten naar elkaar. De oorlog die ontstaat neemt bloederige vormen aan. En op het einde weet je, dit is nog lang niet afgelopen.
Alleen jammer dat Martin McDonagh net iets te veel het excentrieke karakter van zijn script benadrukt. De bij-personages zijn vooral typetjes, duidelijk bedacht om de film van zwarte humor en extra drama te voorzien. McDonagh deed hetzelfde bij In Bruges en Seven Psychopaths, het zal wel zijn handelsmerk wezen.
Daarbij dacht ik ook, was het nou nodig om de ruzie uit te rekken tot een film van bijna twee uur? De stijfkoppigheid van Pádraic en Colm is duidelijk, maar kom, was er echt geen moment dat de strijdbijl begraven kon worden? Echt niet?
The Banshees of Inisherin vind ik net wat beter dan een zesje, maar vijf sterren is schromelijk overdreven. Toch weet ik nu al zeker dat hij een plekje krijgt in de eindejaar-toplijsten en nog lang bejubeld zal worden. Ik vond hem de moeite waard. Meer niet.
Regie: Martin McDonagh. Met: Colin Farrell en Brendan Gleeson
