Babylon. Godallemachtig. Waar te beginnen? Ik denk met het eerste woord dat mij te binnen schoot zodra de eindtitels over het bioscoopscherm rolden: WOW. Damien Chazelle heeft een onbeschaamd groots en meeslepend epos van ruim drie uur bij elkaar gefilmd dat wonderwel op zijn poten blijft staan. Van de hilarische startscène waarin een olifant naar een feestje moet worden vervoerd tot de duizelingwekkende steadycam shots die het publiek door het desbetreffende feest leiden, van de prachtige historie van de stomme films tot de introductie van het geluid…

Het is krankzinnig, hoeveel Chazelle in zijn film gepropt heeft. Ik denk dan, dit monster (want dat is Babylon) zal op den duur door zijn eigen gewicht moeten zakken. Maar juist wanneer de glitter en glamour de inhoud dreigen te smoren in decadentie, geeft Chazelle zijn personages de kans om wat van zichzelf te laten zien. Het kan gaan om kleine momenten waarin een paar woorden genoeg zijn, of een ingetogen scène met meer emotionele diepte.

Nellie LaRoy bijvoorbeeld. De potentiële superster stort zich vol overgave in de feesten vol drank, seks en drugs, en zorgt ervoor dat de camera altijd op haar gericht staat. Iedereen is dol op haar manische energie. Maar hoe krijgt ze het voor elkaar om zo snel van emotie te wisselen? Hoe kan ze überhaupt een exact aantal tranen over haar wangen laten rollen? “Nou ja” zegt ze, “ik denk gewoon aan thuis.” Het zinnetje is genoeg om Nellie een tragische onderlaag te geven.

En Jack Conrad is koning van de stomme films, zijn carrière lijkt afgelopen met de introductie van het geluid. Daar blijft hij ogenschijnlijk koeltjes onder, diep van binnen knaagt het. Jack moet ineens letten op hoe hij de woorden uit het script uitspreekt. En vooral menen wat hij zegt. Niet alleen het beeld, ook dat wat de geluidshengel opvangt is van groot belang.

Babylon is hilarisch, dramatisch, spannend en opwindend en dat meestal allemaal tegelijkertijd in dezelfde scène. Net zoals met de olifant in het begin vraag je je af hoe Chazelle zijn epos naar de eindstreep weet te dragen. Hij doet het gewoon. Omdat het kan. Ruim drie uur lang keek ik met open mond naar een overdadige mix van intriges, carrières, jazz en afgunst, bijeengehouden door Chazelles liefde voor het medium.

Als Babylon bijna is afgelopen besluit Chazelle om de waanzin en chaos de vrije ruimte te geven (alsof dat niet al ruim drie uur lang is gebeurd) en laat hij een soort beeldenstroom los waarbij zijn liefde voor cinema zo’n beetje door het celluloid heen brandt. En zo kom ik weer terug bij dat ene woord waarin mijn indruk van Babylon het beste wordt samengevat. WOW.

Regie: Damien Chazelle. Met: Margot Robbie en Brad Pitt