Ik heb het idee dat PWH, één van Nederlands populairste worstelpromoties, zo tussen 2018 en 2019 op een golf van momentum zat. Of dat er in die periode in elk geval veel samenkwam. Zeker op het evenement vóór WrestleMania 35 kon ik de opwinding in het zaaltje van Worm in Rotterdam duidelijk voelen. De lucht leek statisch en het publiek drong samen rondom de worstelring en scandeerde uit alle macht “PWH!”.

Als ik de sfeer van toen vergelijk met afgelopen weekend, krijg ik de indruk dat PWH’s momentumgolf af is gevlakt. Niet dat de worstelaars het af lieten weten – al varieerden de matches wel erg sterk in kwaliteit – het publiek hield zich opvallend in. Hier en daar klonken kreten ter aanmoediging, maar de ingedommelde sfeer bleef, nou ja, ingedommeld.

Natuurlijk is er sprake van wisselwerking tussen hoe PWH presteert en hoe het publiek daarop reageert. De techniek haperde, de programmering was soms bedenkelijk en ik miste een spannend verhaal zoals rond 2018. Ik vermoed dat het daarom even duurde voor het publiek wakker werd. Pas toen PWH-held Tengkwa de ring betrad werd iedereen uit de diepe sluimer getrokken.

Ik wil niet zeggen dat het een saaie avond was. Maar zonder de knetterende energie van een paar jaar geleden ontbrak voor mij het gevoel van “je had erbij moeten zijn”. Ik hoop dat PWH zijn momentum weer terugkrijgt en het publiek dan weer luidkeels van zich laat horen. De populaire worstelpromotie zal daar zelf, denk ik, ook aan moeten werken.