Een koppel in mijn stamkroeg wacht al zeventig minuten op hun hamburgers. Dat weet ik omdat de man zich hierover beklaagt bij het personeel. Zeventig minuten. Dat is lang. Maar ook bijzonder. Geen anderhalf uur. Of ruim een uur. Exact zeventig minuten. Alsof de man het tot op de minuut nauwkeurig heeft bijgehouden.

Natuurlijk worden de hamburgers juist dan gebracht. Maar zo makkelijk komt de kok er niet mee weg. De vrouw vraagt wat hij er zelf nou zelf van vindt, dat ze zolang op hun eten moesten wachten. De kok, met een knalrode kop dat glimt van het zweet, laat de lange bon met bestellingen zien. Het is erg druk, aldus de kok. De vrouw kijkt ostentatief om zich heen en zegt koeltjes dat het helemaal niet druk is. En die zeventig minuten, vindt hij dat ook niet veel te lang? Dat kán toch niet? De kok slikt, mompelt sorry en trekt zich weer terug in de keuken.

Bij het afrekenen (mét fooi, dat dan weer wel) herhaalt de man nog maar even wat voor treurige middag dit is geweest. Hij somt een nieuwe rij ongerieven op (niet snel genoeg geholpen, smerig tafeltje, rauwe hamburgers (waarom eet je ze dan op?)) en benadrukt nog maar eens die zeventig minuten. Zéventig minuten. Schandalig, toch? En kom nou niet aanzetten met de smoes dat het zo druk is.

Vermoedelijk verwacht hij een knieval van het personeel. Dat ze smeken om genade. Zich terugtrekken in de keuken voor zeventig minuten zelfkastijding. Of dat hij alles gratis krijgt. Grappig, hoe opzichtig hij de korting bedingt. De twee verlaten de kroeg met de opmerking dat ze hier al dertig jaar lang elke middag komen eten en dit nog nooit hebben meegemaakt. Natuurlijk. Met je zeventig minuten.