Het is 1969 als Michael Lang het iconische muziekfestival Woodstock creëert. Honderden duizenden muziekfans komen samen op een uitgestrekte akker om te genieten van (rock)muziek, drugs en elkaar. Woodstock zou de geschiedenis ingaan als het hoogtepunt van de hippiecultuur. De losbandige, vrije jeugd zet zich openlijk af tegen de vorige generatie. Lang vindt het prachtig. Dit gaat niet om winst maar om vrede, liefde en samenzijn. Een kwarteeuw later, in 1994, probeert hij het kunstje te herhalen, door chaos eindigt het feest in een anticlimax.
Vijf jaar later acht Lang het toch weer tijd voor een nieuwe editie van zijn geliefde festival. Ziedaar Woodstock ’99. Een weekend dat eindigde met seksueel geweld, vurige rebellie en een flinke schadepost. Trainwreck: Woodstock ’99 probeert te onderzoeken wat er precies misging.
Het begint bij de voorbereidingen. Woodstock ’94 was financieel zo’n flop dat editie ‘99 hoe dan ook geld moet opleveren. Diensten worden om die reden uitbesteed. Derde partijen zijn verantwoordelijk voor zaken als eten, drinken en het sanitair. Het terrein is dit keer geen akker, maar een militair terrein. Geen zacht gras, maar hard beton. Het gebrek aan afvalbakken zorgt voor een onsmakelijke bende. Eten en drinken is absurd duur. Een hittegolf rolt over het terrein. Water is schaars. Er broeit onvrede.
Dit alles wordt versterkt door de acts die komen optreden. Verwacht geen zachtmoedige hippiemuziek, maar het gitaargeweld van Korn, Limp Bizkit en Rage Against the Machine. Hoewel rustmomenten zijn ingebouwd – zie Willie Nelson – is het opgeschoten en opgefokte publiek meer geïnteresseerd in agressieve moshpits en blote borsten.
Als Lang op het “geniale idee” komt om bij wijze van vredessymbool kaarsen uit delen tijdens het optreden van de Red Hot Chili Peppers ontstaan er grote branden. Woodstock ’99 verandert in een verzameling vuurballen. Voor het publiek het signaal om zich helemaal te laten gaan. De politie moet ingrijpen om de escalatie te sussen.
Trainwreck: Woodstock ’99 laat goed zien hoe achteraf iedereen naar elkaar wijst. Volgens John Scher, zakelijk partner van Lang, was de escalatie in de hand gewerkt door de muzikanten. Fred Durst had zich gewoon in moeten houden en de fans nooit zo mogen opzwepen. Volgens de manager van Limp Bizkit lag het aan de gebrekkige beveiliging. Volgens Lang waren er gewoon een paar rotte appels die het hebben verpest. En, zo voegt hij eraan toe, kennelijk is de tijdsgeest anders dan in 1969. Bovendien had hij geen idee van wie er kwamen optreden.
Om daar even verder op in te gaan, Lang was toch het brein achter dit evenement? Hoezo kende hij de acts niet? En hij had zelf kinderen en kleinkinderen, was hij echt zo onwetend over de tijdsgeest van de jaren negentig? Het was een periode van kapitalisme en agressie, van een muzieklandschap dat echt niet meer bestond uit louter goedbedoelende bands. Maar daar heeft deze kerel dus helemaal niets van meegekregen. Uiteraard. Ik verdenk hem van gespeelde naïviteit, we zullen het fijne er nooit van afweten.
Trainwreck: Woodstock ’99 presenteert het festival als een beerput waarvan de penetrante stank krampachtig genegeerd wordt. Ik had het fijn gevonden als er ook een bevredigende conclusie was. Had dit voorkomen kunnen worden? Wat heeft iedereen hiervan geleerd?
Lang haalt er schaapachtig lachend maar weer zijn schouders over op. Het is wat het is. 1969 was een andere tijd dan 1999. Tja. Zo ken ik er nog wel een paar. Een beetje een smet op het gedachtegoed van de allereerste Woodstock.
Regie: Jamie Crawford
