Het is weer tijd voor een nieuw avontuur van Monsieur Stin. Vandaag ligt er een bal op zijn balkon. Monsieur Stin houdt niet van ballen. Zeker niet als ze op zijn balkon liggen. Hij pakt de bal en kijkt er eens goed naar. Het is een gewone bal. Net zo eentje als waar voetballers tegenaan schoppen. Monsieur Stin moet er niets van hebben.

Aan de voorkant van de bal gaat een luikje open. Door een venstertje ziet Monsieur Stin drie piepkleine wezens naar hem terugstaren. Het zijn grijsgekleurde wezens met uitpuilende, donkerrode oogjes en korte armpjes en beentjes. De drie wezens staan achter panelen met piepkleine knopjes, lampjes, hendeltjes, microfoontjes en beeldschermpjes. Ze hebben ook mondjes die druk bewegen. Omdat het venster geluidsdicht is kan Monsieur Stin niet horen wat ze zeggen. Dat maakt hem ook niets uit. Hij wil alleen dat de bal verdwijnt.

Dan schuift er aan de bovenkant van de bal een luikje open en komt er een propeller uit. Takketakketakketakketakketakketakke doet de propeller. Takketakketakketakketakketakketakke. Langzaam stijgt de bal op uit Monsieur Stins handen, steeds hoger en hoger, tot de bal niets meer is dan een vergeetbare stip in de lucht. Het takketakketakketakketakketakketakke sterft langzaam weg.

Monsieur Stin gaat terug naar binnen en maakt het zich makkelijk in zijn leunstoel, waarin hij verdergaat met zijn favoriete bezigheid: voor zich uitkijken.

Daarmee is dit avontuur tot een eind gekomen.