De schizofrene Inger wordt door haar zus en zwager meegenomen op een georganiseerde bustrip door Parijs. Geen van de medereizigers weet af van Ingers psychotische achtergrond. Als de reisleider een introductierondje voorstelt en Inger plompverloren vertelt over de wanen in haar kop, valt er even een pijnlijke stilte. Hoe moet je anders reageren bij zo’n mededeling? Inger heeft begeleiding en medicatie, ik zou mij er niet echt comfortabel bij voelen. Wie weet hoe eventuele psychoses tot uiting komen. De groep accepteert Inger zoals zij is. Behalve Ole dan.
Een mopperige kerel die samen met vrouwlief Margit en zoon Christian door Parijs wil reizen. Uitgerekend Christian zoekt toenadering tot Inger. Ole vindt dat maar niets. Ik geef hem geen ongelijk. Maar in de wereld van Rose moet en zal de vriendschap tussen het knulletje en Inger uitgroeien tot iets moois.
Ik vind het nogal ongeloofwaardig. Zou niemand aarzelend de hand opsteken en ietwat stotterend vragen of dit een goed idee is? Een schizofreen die alleen begeleidt wordt door familie? Met als enige medicatie een potje Valium?
Niels Arden Oplev probeert, denk ik, bij voorbaat alle scepsis weg te nemen en beweert dat Rose leunt op waargebeurde situaties. Zelf kan ik geen bewijzen van die bewering terugvinden, volgens deze recensie zou het gaan om persoonlijke ervaringen van Oplev en zijn zusjes.
Betekent dit dan trouwens dat de amateuristische groepsleider eveneens is geïnspireerd op een echt persoon? Ik wil niet beweren zoveel ervaring te hebben met groepsreizen, of dat iedere groepsleider perfect is, maar deze kerel heeft ofwel de verkeerde baan, ofwel heeft wel erg veel pech op deze reis.
Mijn andere punt van kritiek is het chagrijn van Ole. Hij heeft alle recht om zijn gal te spuien over Inger. Vind ik. Maar moet hij daarom over de kleinste details zeiken? Volgens mij is hij het type dat naar de klantenservice belt en dan gaat klagen over de lange wachttijd, om vervolgens te eisen dat zijn kostbare tijd vergoed wordt.
De enige reden dat ik Rose evengoed een voldoende geef heeft alles te maken met Sofia Grabols hoge spelniveau. Zij geeft de geesteszieke Inger warmte en menselijkheid mee. Dit is geen Hollywood-versie van de ziekte, waarbij de speler nadrukkelijk in zichzelf praat of clichés in het spel verwerkt. Grabol trekt verschillende registers open en voorziet Inger zo van laagjes en nuances. Je voelt dat er echt een geschiedenis achter haar schuilt. Op die manier is zij, oh ironie, veel sympathieker dan de botte en stugge Ole.
Ik denk dat Inger alleen met haar zus en zwager naar Parijs had moeten vertrekken. Zonder (al dan niet mopperende) medepassagiers en stuntelende groepsleider. Dat zou ik veel geloofwaardiger hebben gevonden.
Regie: Niels Arden Oplev. Met: Sofia Grabol en Luca Reichardt Ben Coker
