Een hoogtepunt uit Triangle of Sadness is een meesterlijke dialoog die ook in de trailer zit. Een gast op een jacht beklaagt zich bij de kapitein over de vieze zeilen. Ze zien er zo grauw uit, zonde van het uitzicht. Ietwat van zijn stuk legt de kapitein uit dat dit jacht een gemotoriseerde boot is. Dus… er hangen geen zeilen. Na een korte, ongemakkelijke stilte vervolgt de kapitein opgewekt dat als de zeilen schoongemaakt moeten worden dit absoluut zal gebeuren! Een voortreffelijk stukje absurdisme waarin het principe “de klant is koning” op de hak wordt genomen.

Voor mij wekte deze uitwisseling van woorden genoeg interesse om de rest van Triangle of Sadness te gaan kijken. Het onderhuidse venijn zit er vanaf de eerste scène in. Carl en Yaya, allebei modellen, zitten in een restaurant. Het is tijd om af te rekenen, het papiertje met het verschuldigde bedrag ligt op tafel.

Carl heeft al met de ober geregeld dat hij zal betalen. Maar een beetje gek is dat wel. Want zou Yaya de betaling ditmaal niet regelen? Het is een onschuldig bedoelde opmerking die de katalysator vormt van een verhitte discussie. Yaya begrijpt niet waarom Carl zo’n punt maakt van het afrekenen. Carl probeert te verduidelijken dat het om méér gaat dan het geld.

Uren en uren bekvechten later geeft Yaya toe een manipulatief kreng te zijn. Zij wist heel goed dat de rekening op tafel lag en wachtte bewust tot Carl naar de portemonnee greep. Alle reden om een ander meisje te zoeken, zou ik zeggen. Maar Carl weigert te geloven dat Yaya echt zo’n koude, narcistische persoonlijkheid is. Hij wil er zelfs om wedden dat zij verliefd op hem zal worden.

Na deze inleiding is het tijd om het luxejacht in te stappen. Dit is het moment waarop Ruben Östlund ons meeneemt in de gouden wereld van de allerrijksten. Hun wil is wet, de bemanning zwoegt om de bubbel van “Wat U Wenst” in stand te houden. Dit levert smakelijk ongemakkelijke situaties op. Want het personeel moet ten alle tijden meegaan in de bizarre grillen van hun gasten en tegelijkertijd de etiquette bewaren.

Daar komt bij dat de illusie van “er is niets aan de hand” intact moet blijven. Dus als de gasten massaal overgeven door zeeziekte (Östlund laat niets over aan de verbeelding) staat de bemanning klaar om de maagsappen op te vangen. “Het is verstandig om te eten, op lege maag wordt zeeziekte alleen maar erger” is het advies.

Dit soort scènes beschouw ik als kleine sketches die genadeloos de decadentie en hypocrisie van de elite fileren. Triangle of Sadness had wat mij betreft ook op de boot mogen blijven. Maar Östlund laat het jacht op droogkomische wijze zinken en de schipbreukelingen spoelen aan op een onbewoond eiland. Hier begint een bijzondere overlevingsstrijd.

Op zich leuk bedacht, dit stuk gaat te lang door. En dat einde is ook onnodig ambigue. Iemand wees mij er bovendien nog op dat het slot als een deus ex machine de film afsluit. Alsof Östlund moest zoeken naar een conclusie.

Triangle of Sadness is een prachtige satire op het luizenleventje van de grootgeldverdieners, het is alleen jammer van de tweede helft. Maar verder is hij absoluut de moeite waard. Al is het alleen maar voor de zeilen-dialoog.

Nog een treurige eindnoot: Charlbi Dean, die de rol van Yaya speelt, overleed dit jaar in augustus door een bloedvergiftiging. Eeuwig zonde. Met deze rol had Dean echt door kunnen breken.

Regie: Ruben Östlund. Met: Harris Dickinson en Charlbi Dean