Ik hou van films waarin het goede triomfeert over het slechte. Ik vreesde van te voren al dat Las bestias mij dat niet ging geven. De film is gebaseerd op het waargebeurde en bizarre verhaal van een Nederlands koppel dat naar Spanje emigreerde om een boerderij te bestieren. Na een hoogoplopende burenruzie was de man spoorloos verdwenen. De vrouw bleef achter om verder te werken op de boerderij. In Las bestias zijn het de Franse Antoine en Olga die naar Spanje verhuizen om een ecologische boerderij te beginnen. Meteen is er sprake van sluimerende onrust.

Zo hebben Antoine en Olga hun eigen ideeën over landbouw, wat door de dorpelingen als betweterig wordt gezien. De luidruchtige Xan oreert ook graag over het oorlogsverleden tussen Frankrijk en Spanje tijdens een spelletje domino. Je zou er bijna een verkapte oorlogsverklaring in zien.

Daarbovenop stemden Antoine en Olga tegen de komst van windmolens in het dorp. Het zou niet milieuvriendelijk zijn, die grote draaiende wieken. Het gevolg is wel dat de dorpelingen een flinke zak met geld zijn misgelopen. En daar is iedereen best wel zuur over.

Dus, als Xan en zijn broertje Lorenzo de kans krijgen om Antoine dwars te zitten, om hem te irriteren en bedreigen, dan wordt die kans met beide handen gegrepen. Antoine is te koppig om zich zomaar weg te laten jagen. Dit dorp is net zo goed zijn thuis. Niemand zal hem hier nog weg krijgen. Punt. Olga staat onvoorwaardelijk achter haar partner, maar voelt dat het conflict de verkeerde kant op kan slaan.

De snijdende spanning zit er al goed in, Rodrigo Sorogoyen voert hem nog meer op door met de camera heel traag in te zoomen op de personages. Ongemerkt komen de handelingen dichterbij en vult het beeld zich met verstikkende worstelingen die mij zelf naar adem deden happen.

Als Antoine op een dag niet meer terugkeert van een boswandeling (net als de Nederlander) zet Olga alles in het werk om hem terug te vinden. Dat de politie al lange tijd geleden vruchteloos naar Antoine heeft gezocht kan haar niets schelen. Net als de Nederlandse vrouw weigert Olga de boerderij te verlaten.

Vanaf dat moment transformeert Las bestias in een andere film. De thriller-elementen blijven – geen denken aan dat Xan en Lorenzo zich minder bedreigend opstellen – de lading is anders. Gezien door de ogen van Olga is Las bestias nu eerder een drama. Ook haar dochter komt nog even langs. Niet dat haar aanwezigheid veel toevoegt. Er worden familieperikelen opgegraven en dan vertrekt ze weer. Tja.

Ik had gehoopt op gerechtigheid voor de hoofdpersonages, toch denk ik dat Las bestias wel degelijk tot een solide conclusie komt. Dit is het soort einde wat je kan verwachten in het echte leven, waarin nou eenmaal sprake is van losse eindjes en onbeantwoorde vragen. Daar heb je het dan mee te doen. Simpel. Olga is in elk geval tevreden. Ik denk dat ik dat dan ook moet zijn.

Regie: Rodrigo Sorogoyen. Met: Denis Ménochet en Marina Foïs