De eerste aflevering van Gravity Falls is als de overdonderende openingszin van een roman. Mabel en Dipper rijden in een golfkarretje en worden achternagezeten door een reus die is opgebouwd uit kabouters. “Oke, je vraagt je misschien af wat er aan de hand is” zegt Dipper. “Laat mij de tijd even terugspoelen.” En zo ontdekken wij hoe de tweeling in contact komt met deze kabouterreus. Ze spenderen hun zomer bij oom Stan in het raadselachtige Gravity Falls en ontdekken dat het niet pluis is in het dorp.
Dipper komt in het bezit van een mysterieus boek waarin de meest fantastische wezens beschreven staan die hij gedurende deze zomer tegen zal komen. Waar komen die wezens vandaan? Wie is de schrijver van het boek? Wat houdt Stan verborgen in de kelder?
Terwijl Hirsch’ heel traag de sluier van mysterie weghaalt krijgt de jonge tweeling te maken met volwassen kwesties. De eerste liefde bijvoorbeeld. Of een pittige confrontatie met hun eigen karakter. Zo ziet Dipper zijn eigen onzekerheid onder ogen en realiseert Mabel zich dat opgroeien eigenlijk niet zo leuk is. Naast het griezelen en lachen moet er op gepaste momenten ook aan karakterontwikkeling gedaan worden.
Niet dat dat zo noodzakelijk is om Gravity aantrekkelijk te maken. De hyperactieve humor en surrealistische plotjes zijn genoeg om de aandacht vast te houden. Het zorgt er wel voor dat Gravity Falls uit zijn doelgroep van jongeren breekt en mede geschikt is voor oudere kijkers. Het gaat dan om jonge emoties, ook die kunnen behoorlijk aankomen. Het maakt de personages menselijk, zorgt voor een stevige klik met de serie.
Laat ik ook zeker niet vergeten dat Hirsch tussendoor een overkoepelend verhaal verteld waarin een duivelse driehoek met de naam Bill de wereld over wil nemen en dat de episodes als op zichzelf staande avonturen kunnen worden bekeken. Het is onwaarschijnlijk knap hoe Hirsch dit alles in veertig afleveringen van steeds twintig minuten weet te proppen. Hij eindigt iedere verhaaltje met een haakje, waardoor ik steeds meer wilde zien van Mabel en Dippers avonturen.
Nog knapper is hoe hij op het einde alles netjes weet af te ronden (soort van) en de serie bevredigend sluit. Zoals één van mijn beste vrienden zei: stoppen op het hoogtepunt. Niet elke serie kan dat. Hirsch heeft dat met Gravity Falls gedaan.
Desondanks wilde ik geen afscheid nemen van dit dorp en de hoofdpersonages. Niet alleen Mabel en Dipper raken vertrouwt met de raadselachtige natuur van Gravity Falls, ook ik voelde mij inwoner van dit dorp. Als de tweeling vertrekt, heb ik het gevoel een gemeenschap van hechte vrienden achter te laten. Verdorie, wat was het einde een tranentrekker. Dat zeg ik als dertiger die een animatieshow met tekenfilmtieners in de hoofdrol heeft gezien.
Ergens wilde ik hoop koesteren. Er is echt geen luikje naar een eventueel derde seizoen? Nee. Echt niet. Het is perfect zo. Gravity Falls bevat alles waar ik gek op ben en stijgt, wat mij betreft, ver boven de gemiddelde animatieserie uit.