In interviews vertelde Lukas Dhont over hoe de maatschappij naar mannenvriendschappen kijkt. Voor meisjes is het normaal om gearmd over straat te lopen, bij jongens is er direct het vermoeden van homoseksualiteit. Dat mag uiteraard niet de bedoeling zijn. Met Close wilde Dhont dit thema nader onderzoeken. Hij schiep daarvoor de jongelingen Léo en Rémi, twee tieners die elkaar bij wijze van spreken sinds hun geboorte kennen. De piepjonge kereltjes doen werkelijk alles samen.
Als zij naar de middelbare school gaan (of “middenschool” zoals de Vlamingen het noemen) zitten zij vanzelfsprekend naast elkaar. Hun nauwe band roept wel vraagtekens op bij hun klasgenoten. Rémi trekt zich niets aan van het gegiechel. Leo voelt zich er niet fijn bij. Heel traag verschijnen er kleine barstjes in de vriendschap, met als gevolg een verwijding tussen de twee jongens.
Gebaseerd op wat Dhont heeft gezegd, verwachtte ik dat Close zich op die kloof zou concentreren. Is de vriendschap nog te redden? Zal Léo zich later bedenken en zijn klasgenoten eens laten zien wat voor goede vriend Rémi is? Raken de twee jongetjes van elkaar vervreemd? Komen ze op het einde van het verhaal nog bij elkaar terug of is er onherstelbare schade aangericht?
Maar dan gebeurt er iets opmerkelijks. Close is al een tijdje bezig als er ineens sprake is van slechts nieuws. Verschrikkelijk, hartverscheurend slecht nieuws. De wereld van Léo stort in, het publiek hapt naar adem. Ik dacht vooral “hè? Oké. Verrassend. Denk ik?” Het is wel erg drastisch, wat Dhont hier doet. Een flinke dramatische opschudding die van Close een totaal andere film maakt.
Natuurlijk is er ook in het echte leven sprake van dit soort traumatische voorvallen. Alleen komt het hier wel erg uit de lucht vallen. Ik zie het als een kunstmatige ingreep om geforceerd een punt te maken. Het klopt gewoon niet met de toon van de film. Tenzij ik iets heb gemist. Speelden er andere problemen? Waren er signalen die hintten op wat komen ging? Bovendien, wat voegt dit precies toe? Wat wil Dhont hier mee zeggen?
Mannenvriendschappen zijn zeker de moeite van het onderzoeken waard en ik had gehoopt dat Dhont het daarbij zou laten. Door een nieuwe dramatische lijn te introduceren lijkt Close uit twee films te bestaan die geen geheel willen vormen. Ze staan eerder ongemakkelijk naast elkaar. Een beetje ongelukkig uitgewerkt, als je het mij vraagt. Er wordt verder soepel geacteerd en de chemie tussen de hoofdrolspelers is onbetwistbaar. Maar echt goed vind ik Close niet.
Regie: Lukas Dhont. Met: Eden Dambrine en Gustav De Waele
