Als ik de naam Anthony Hickox noem, zal je hoogstvermoedelijk de wenkbrauwen fronsen. Ik kende hem ook niet. Hij is een scenarist en regisseur die, aldus het internet, eerst werkzaam was in de clubwereld, in de jaren tachtig geld bijeen sprokkelde voor zijn eersteling, om zich vervolgens te wagen aan pulpige horrorfilms. In 1992 werd hem het derde deel in de Hellraiser-franchise toevertrouwd. Zonder Ashley Laurence – zij duikt alleen op in archiefbeelden – en met nieuwe personages. Joey Summerskill is een journaliste die gretig zoekt naar haar eerste grote verhaal.
En vervolgens meer in handen krijgt dan zij aankan. Via Terri komt Joey op het spoor van de duivelse puzzelkubus die de Cenobites oproepen. Maar in zekere zin zijn deze sadisten al onder ons. De geflipte clubeigenaar J.P. Monroe heeft een grotesk standbeeld gekocht waar de gevreesde Pinhead in zit gemetseld. Het gezicht met de spijkers voedt zich met slachtoffers die de geile J.P. naar zijn kamer meeneemt. Oh, en Joey worstelt met het verlies van haar vader (hij stierf in Vietnam) en Pinhead heeft nog een “goede” spirituele wederhelft in een andere dimensie zitten.
Ik ga nu niet roepen dat de eerste twee delen uitblonken in logica, er was wel sprake van een duidelijk, samenhangend verhaal. De plots hielden zich aan interne regels. Wetten. Het derde deel gooit dat alles uit het raam en gebruikt een onhandig aan elkaar genaaid verhaal. Leuk bedacht, van die vader in Vietnam. Het gaat alleen niet lekker samen met de horror. En die Pinhead in het standbeeld… Eerder absurd dan eng, als je het mij vraagt.
Hickox wil, denk ik, de sadistische seks en horrorgotiek samensmelten met donkere humor. Daar leent deze serie zich perfect voor, door het klungelige script is het een amateuristische bende geworden. De dialogen klinken nergens naar. Pinhead is gereduceerd tot een melig stripfiguur. Joey en Terri neigen naar oogsnoep. De acteurs doen weinig meer dan schreeuwen en rennen.
Hellraiser III: Hell on Earth wordt puur en alleen gered door de effecten. Verwacht nog meer bloed en martelingen, zo verschrikkelijk over de top dat het neigt naar het cartooneske van The Evil Dead. Maar dan zonder de spanning en ironie van die film. Dit is vooral smerig. Ranzig. Alsof een tiener zich mocht uitleven met horrorfantasieën. Nou was Hickock in 1992 echt geen tiener meer, toch is dat het gevoel wat ik overhoud aan deze titel. Het is zo onvolwassen. Puberaal. Even lekker experimenteren met afgerukte lichaamsdelen die door de lucht vliegen. Lachen, joh.
Het is echt niet het slechtste deel uit de serie (het schijnt erger te kunnen), in mijn ogen is Hellraiser III: Hell on Earth een geval “straight to dvd”. Als bioscoopfilm is het veel te mager. Misschien had een andere regisseur zich aan dit project moeten wagen.
Regie: Anthony Hickox. Met: Terry Farrell en Paula Marshall