In Zee Van Tijd regisseert Theu Boermans het ultieme gruwelscenario van iedere ouder: de dood van een jong kind. Deze nachtmerrie, gebaseerd op een ware gebeurtenis, overkomt het jonge paar Lucas en Johanna. Ze genieten met hun zoontje Kaj van een tochtje op de boot, als hun kereltje plotseling verdwijnt. Foetsie. In rook opgegaan. Er is maar één mogelijkheid. Hij wilde zijn speelgoedbootje uitproberen en plonste daarbij in het diepe, uitgestrekte water. De angst en ontreddering van Lucas en Johanna komen keihard binnen. Wanhopig blijven ze rondjes varen op de plek des onheils.
De zon droogt het koppeltje uit. Het drinkwater wordt schaars. Met iedere wegtikkende tel stroomt de hoop om Kaj nog te vinden weg. Johanna schreeuwt haar keel kapot en wil de zee inspringen, Lucas houdt haar tegen.
Weer thuis, op het vasteland, probeert Lucas zo goed mogelijk de nieuwe, bittere realiteit te accepteren. Kaj is dood, de wereld draait door. Ook Johanna doet haar best, in tegenstelling tot Lucas verdrinkt zij in de overweldigende rouw. Geplaagd door waanbeelden, depressie en suïcidale neigingen lukt het haar maar niet om zich over de dood van Kaj heen te zetten. Eigenlijk is er maar één oplossing. Eentje die Lucas niet kan accepteren.
Jaren later blijkt Kajs verdwijning de twee uit elkaar te hebben gedreven, maar komt Johanna Lucas weer opzoeken. Hij heeft namelijk een voorstelling gemaakt waarin het overlijden van hun zoontje centraal staat. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om dit te doen? Lucas laat zich niet ompraten en heeft bovendien zelf jarenlang met frustraties rondgelopen. Waarom liet Johanna hem toendertijd in de steek?
Zee Van Tijd is geen lichte kost. Toch weet Boermans, ondanks het vreselijke trauma dat de hoofdpersonages oplopen, de emoties nog redelijk binnenboord te houden. Het is geen snotterfilm waarbij naar de tissues moet worden gegrepen. Boermans past een beheerste regie toe, zonder dat hij het drama uit het oog verliest. Het helpt ook dat Gijs Scholten van Aschat met droge humor wat lucht in de film mag blazen. Anders zou Zee Van Tijd tenonder zijn gegaan aan een overdosis hartzeer.
Wel vond ik dat Boermans het drama iets te veel rekte. Alsof hij het verhaal per se uit wilde smeren over een speelduur van bijna twee uur. Het had korter gemogen. Scherper. Ook typisch is dat Lucas zich opstelt als de pragmatist en Johanna antwoorden zoekt in de spirituele hoek. Het aardse tegenover het zweverige. Twee opvattingen die knetterhard botsen Een beetje voorspelbare rollenverdeling, misschien hoort dit wel bij de personages.
Veel wordt goed gemaakt met de prachtige conclusie. Johanna en Lucas komen eindelijk weer nader tot elkaar en sluiten het verschrikkelijke hoofdstuk van jaren geleden af. Er staat Lucas bovendien nog een verrassing te wachten. Het publiek mag zelf bedenken hoe dat afloopt. Zee Van Tijd heeft net wat te veel vet op de botten, het is evengoed een effectief en sterk gespeeld drama.
Regie: Theu Boermans. Met: Sallie Harmsen en Reinout Scholten van Aschat