Het was drama op de set van Don’t Worry, Darling, aldus de roddelpers, waarbij het voornamelijk ging over een vermeende ego-botsing tussen Harry Styles en Chris Pine. De schandalen dreigde de film zelf te overschaduwen. De eerste besprekingen waren sowieso niet zo mals. Het idee zou gejat zijn van The Truman Show en Styles was een onhandige casting keuze. Maar ik hoorde ook tegengeluiden. Dat de film juist stevig op de benen stond en scherp commentaar leverde op toxische masculiniteit. Met andere woorden, ik moest Don’t Worry, Darling zelf eens aan een grondige analyse onderwerpen.

In een woestijndorpje in de jaren vijftig woont het dolgelukkige koppel Alice (Florence Pugh) en Jack (Styles). Zij is de huisvrouw die niets liever wil dan manlief verzorgen en vertroetelen, hij de broodverdiener die strak in pak iedere dag met de auto naar het werk rijdt. Ze hebben een brede vriendenkring en genieten volop van elkaar. Alice’s buurvrouw moppert dat de twee een uitgestelde huwelijksreis beleven en hun genotskreten door de muren kan horen.

Het is allemaal zó fleurig, zó gelukkig, en zó, nou ja, perfect, dat je weet dat het niet klopt. Eigenlijk is het lachwekkend, hoe alles in dit dorpje werkt als een goed geoliede machine. Nadat een vriendin van Alice een suïcidepoging heeft gedaan, begint Alice’s wereld langzaamaan te storen. Ze worstelt met nachtmerries, flashbacks en geheugenverlies. Waarom ziet zij steeds dezelfde voorstelling van dansende meisjes? Wat voor werk doet Jack eigenlijk? Wat is de rol van gladjanus Frank (Chris Pine), die deze commune op heeft gebouwd?

Olivia Wilde, die zich baseerde op het scenario van Katie Silberman, Carey van Dyke en Shane van Dyke, houdt ons zolang mogelijk een sluier voor. Hoe heerlijk naargeestig de atmosfeer ook wordt, ik snak naar antwoorden. De niet al te snuggere handelingen van de personages werkt op de zenuwen. Ik schat Alice in als een intelligente vrouw, zij vindt het nodig om tijdens een etentje Frank verbaal aan te vallen. Dacht zij werkelijk dat iedereen haar waanideeën zou geloven over een samenzwering, waarin hij de rol van sekteleider speelt?

Maar dan trekt Wilde in één keer de sluier weg en krijgt Don’t Worry, Darling perspectief. Met die helderheid wordt duidelijk hoe krankzinnig en diep duister het verhaal is. Een soort gemeenschap van gekrenkte mannetjes die hunkeren naar conservatieve tijden waarin hun mannelijkheid nog iets betekende, en de vrouwtjes braaf het huis op orde houden om ‘s avonds met de benen wijd in bed liggen.

Wilde leeft zich net te veel uit met de vervreemding en er blijven wat losse eindjes liggen, het concept is in mijn ogen zo lekker gestoord (psycho-niveau 100 wat mij betreft) dat de beelden en sfeer alle kritiek wegblazen. Net als mijn aanvankelijke twijfels. Dit is een indrukwekkende thriller over controle en mannen die de wereld willen domineren. Ik heb nou eenmaal een zwak voor dit soort psychotische ideeën en vond Don’t Worry, Darling een geweldige mindfuck.

Wat betreft de vergelijking met The Truman Show, dat zou je inderdaad kunnen stellen. In elk geval met een flinke dosis psychedelica en wat vleugjes van The Stepford Wives. En Styles is gewoon een goed acteur, dat liet hij al zien in Dunkirk. Trek je niets aan van wat de roddelpers heeft geschreven en oordeel zelf.

Regie: Olivia Wilde. Met: Florence Pugh en Harry Styles