Waarom nu deze obsessie?

Er staat een uitstekende documentaire over Won Yip op de site van NPO.

Waarom Won Yip?

Ik heb pas kortgelegen gehoord over Won Yip, de horeca-koning van de Dam. Omdat ik niet naar de populaire talkshows kijk, had ik er geen idee van dat hij een peperduur penthouse had gekocht of eigenaar is van ieder café op de Dam.

Yip is volhardend. Gedreven. Gepassioneerd. Gedisciplineerd. Hij houdt van controle. In plaats van bijvoorbeeld een accountant in te huren, zit hij zelf dag en nacht te zweten in zijn administratieve hok waar de rekeningen worden verzameld. Samen met zijn zus zorgt hij ervoor dat iedere erurocent betaalt wordt. Geen denken aan dat er een rekening blijft liggen.

Dankzij de ligging van het kantoor kan hij ook ten alle tijden zijn café’s bezoeken. Gewoon, om te controleren of alles goed gaat. Hij kan dan op het balkon staan en zo de beveiliging en het personeel in de gaten houden.

Die gedrevenheid levert hem ook een onrustig privéleven op. Hij heeft een relatie, zijn hectische werkschema laat niet veel ruimte voor romantische energie. Er zijn stiefkinderen, Yip is zelf kinderloos. Als ik hem in dat kantoor zie zitten, gebogen over rekenmachines en de ene na de andere sigaret wegrokend, vraag ik mij af of hij wel de geschikte persoon is voor het ouderschap. Ik heb het vermoeden dat hij daar te veel een werktijger voor is.

Deze man, die eigenhandig een machtig imperium opbouwde en daar als een beer voor staat, blijft intrigeren. Ik bewonder Yip om zijn tomeloze energie. Hoe hij zich vastbijt in het werk. Steeds door blijft zwoegen voor een gegarandeerde en consequente geldstroom. Ik zou er zelf, op den duur, een beetje tureluurs van worden. Snakken naar wat ademruimte. Voor Yip ís dit werk zijn adem. Een zakenman die van geen ophouden weet.