Waarom nu deze obsessie?

Zo’n jaar geleden alweer (volgens mij zelfs langer) kwam het explosie bericht over de aanslag op ‘s-Nederlands beroemdste misdaadverslagever. Peter R. de Vries was op klaarlichte dag bruut neergeschoten. Terwijl hij in het ziekenhuis vocht voor zijn leven, bleef het akelig stil. En toen volgde de mokerslag. de Vries had de strijd verloren.

Waarom Peter R. de Vries?

Niet iedereen was fan van de Vries. Hij zou zich gedragen als een moraalridder, anderen de maat nemen, zich uitsluitend bezighouden met “huis, tuin en keukenmisdaad” (zie het fantastische interview met Sven Kockelmans, die de Vries fijntjes op deze kritieken wijst) en regelmatig pleziertjes buiten het huwelijk zoeken. Men was waarschijnlijk vergeten dat de Vries en zijn vrouw een open huwelijk hadden.

de Vries was ongetwijfeld erg tevreden met zichzelf, toch mocht ik hem wel. Hij beet zich verbeten vast in misdaaddossiers en bracht zaken tot een goede conclusie. Denk aan de Puttense moordzaak, waarbij twee onterechte verdachten werden aangewezen. Joran van der Sloot, die dankzij een zorgvuldige operatie een bekentenis deed over zijn vermeende betrokkenheid bij de vermissing van Nathalie Holloway. En natuurlijk Nicky Verstappen. de Vries heeft de familie van het seksueel mishandelde en vermoordde jongetje tot op het laatst bijgestaan.

Het is makkelijk om denigrerend te doen over de Vries. Om zijn doen en laten belachelijk te maken. Om de ogen te rollen als hij met het vingertje zwaaide. Ik vind dat zijn vastberadenheid, doorzettingsvermogen en empathie die karakterfouten ruimschoots heeft gecompenseerd. de Vries hield er misschien van om zijn gelijk te halen, als misdaadverslaggever ging hij voor zijn mensen door het vuur.

De ex-vrouw van de Vries, Jacqueline, heeft een schilderij van haar overleden ex-partner onthuld. Om zo, hoogstvermoedelijk, zijn gruwelijke dood te accepteren. Al zal de pijn van het trauma nog lang blijven nazeuren.