Ik kon zweren dat Hocus Pocus geregisseerd was door Mick Garris. Wat blijkt? Hij was “slechts” medeverantwoordelijk voor het verhaal en script. Kenny Ortega mocht vanachter de camera de scènes dirigeren. Bijzonder. Want Ortega komt uit de wereld van de musical. Hij draaide eerder nog High School Musical en was het creatieve brein achter Michael Jacksons laatst bedoelde concertreeks. Die voorbereidingen zijn nog gedocumenteerd in het uitstekende This Is It. In 1993 maakte Ortega dus een uitstapje naar de horror. De familievriendelijke horror, welteverstaan.
Met in de hoofdrollen diva Bette Middler en actrices Kathy Najimi en Sarah Jessica Parker. Dit trio kruipt in de huid van drie zuster-heksen die in de zeventiende eeuw geëxecuteerd worden. Eeuwen later volgt abusievelijk hun wederopstanding als Max (Omri Katz) een magische kaars aansteekt. Waarom? Omdat hij zijn durf wil bewijzen tegenover klasgenootje Allison (Vinessa Shaw).
Dat loopt net iets anders dan gehoopt. De teruggekeerde heksen willen de levensenergie van kinderen opzuigen, om zo het eeuwige leven te bemachtigen. Daar hebben zij wel hun magische boek voor nodig. Laat die nou net in handen van Max zijn gekomen.
Hocus Pocus is een bekend woord dat algauw associaties oproept met glittermagie. De goochelaar die op een kinderfeest de konijn uit de hoge hoed trekt. Dat is ook de sfeer waarin Ortega de film heeft gedoopt. Natuurlijk is het voor het jongere publiek spannend om de drie heksen aan het werk te zien, het geesteskindje van Garris gaat nooit overboord. Een zombie die zich een weg uit zijn graf graaft is eerder amusant dan een gruwelbeeld. De pratende kat ziet er nu lachwekkend nep uit.
De inhoud van Hocus Pocus stelt dan weer erg weinig voor (strikt genomen gebeurt er ook niets), Ortega maakt dit helemaal goed met de bonte aankleding. Middler, Najimi en Parker zitten onder de make-up en dragen felgekleurde, opzichtige jurken die normaal gesproken pijn doen aan de ogen. Let ook op de enorme voortanden van Middler. De manier waarop Najimi haar onderlip naar beneden trekt. Het is een verkleedpartij, een excuus om zo gek mogelijk te doen.
In Hocus Pocus werkt het, draagt het bij aan de kitsch die Ortega er ongetwijfeld mee uit wilde stralen. Eigenlijk is Hocus Pocus nog het beste te vergelijken met Halloween: heel veel geschreeuw, felle lichtflitsen en knallend vuurwerk uiteindelijk is er weinig aan de hand. Door de jaren heen heeft Hocus Pocus een loyaal publiek gevonden die de film getrouw opzet als het weer tijd is om te griezelen. Dat kan ik goed begrijpen.
Wat mij dan wel weer verrast is dat dit jaar het vervolg is uitgebracht. Op Disney+ dan wel, maar toch. Hoezo in godsnaam? Waarom nu, negentwintig jaar nadat het origineel is uitgebracht? Hocus Pocus is fijne familiehorror, perfect om met het gezin te bekijken voor de snoepjacht van start gaat. Maar om daar een vervolg mee te valideren? Ortega had er niets mee te maken, dus misschien dat het glittergehalte naar beneden is geschroefd. Nou ja, ik zal er binnenkort mijn mening over geven.
Regie: Kenny Ortega. Met: Bette Middler en Sarah Jessica Parker