Een filmopname van één ononderbroken shot. Zo is Boiling Point in de markt gezet. Dat klinkt als een spectaculair verkooppraatje, bedacht door marketing om zoveel mogelijk kaartjes te verkopen. Toch heb ik een zwak voor dit soort films. Het levert namelijk niet zelden een indrukwekkend resultaat op. Denk aan Rope uit 1948 van Alfred Hitchcock. Russian Ark van Aleksandr Sokurov uit 2002. Of meer recent Birdman van Alejandro Innaritu 2014 en 1917 van Sam Mendes uit 2019. De films hebben als bedoeling om de kijker dusdanig het verhaal in te zuigen dat er geen ontsnapping mogelijk is.

Er wordt niet naar een ander beeld gesneden, er is verder niets gemonteerd. Als je begint aan de lange weg naar het einde, heb je weinig meer keuze dan de rit ook helemaal af te maken. Wat Boiling Point ter tafel brengt, is druk. Heel erg veel druk. Chefkok Andy Jones (Stephen Graham in één van zijn beste rollen) belt voor hij zijn restaurant binnenloopt met zijn vrouw. De details blijven mistig, duidelijk is dat er huwelijksproblemen borrelen. Met dat gemoed betreedt Andy het restaurant. Je weet: dit wordt geen gemakkelijke avond.

Naargelang de tijd verstrijkt stapelen zich kleine problemen op. Bepaalde ingrediënten zijn niet tijdig besteld. De Keuringsdienst van Waarde moet het restaraunt degraderen van vijf naar drie sterren, omdat zowel de hygiëne als de boekhouding niet op orde zijn. Een koppel waarvan de man een huwelijksaanzoek zal doen heeft gereserveerd, helaas is de noten-allergie van de vrouw niet doorgegeven. De donkere serveerster moet noodgedwongen een tafel serveren waarvan de gast onverholen racistisch is. Er zit een groepje opgeschoten influencers die het personeel verder onder druk zet met onredelijke wensen.

Gastvrouw Beth (Alice Feetham) doet haar best om het de gasten zo goed mogelijk naar de zin te maken, maar vergeet dat de keuken een totaal andere wereld is. Daar wordt namelijk iedere seconde geknokt om het voedsel te maken en serveren. Niemand die daar tijd heeft om even van het menu af te wijken. Bovendien worstelt het personeel daar met hun eigen persoonlijke problemen.

Het lange shot is nodig om de druk, stress en claustrofobie van deze fatale avond over te brengen. Het krappe, benauwde keukentje beneemt, hoe langer het werk vordert, steeds meer de adem. Philip Baranti creëert met het camerawerk de illusie dat wegkijken gewoon geen optie is. Het restaurant en de keuken zijn een hok waarin iedereen met elkaar moet zien samen te werken.

In de eetzaal verloopt alles nog relatief rustig, tot de frustraties ook daar hun weg vinden. Je voelt de gêne als er een woordenwisseling plaatsvindt die net niet escaleert in een beschamende ruzie. Andy doet heel erg zijn best om de chaotische avond ordentelijk te laten verlopen, hij moet een keertje rustig ademhalen. Boiling Point is een grote waterkoker die deze avond ontploft. Het kokende water zal voornamelijk Andy blijvende littekens bezorgen.

De kleine details die door de avond heen zijn aangestipt smeken om een vervolg, het is aan de kijker om dat zelf in te vullen. Ik garandeer je trouwens dat na dit lange shot over een uitputtende werkavond een vervolg het laatste is waar je behoefte aan hebt. Boiling Point is wat dat betreft genoeg. Een bescheiden meesterwerk, zowel op verhalend als op technisch niveau.

Regie: Philip Barantini. Met: Stephen Graham en Vinette Robinson