Ik heb een theorie over The Dead Don’t Die. Jim Jarmusch had de laatste contractuele verplichting voor een film en zat op een terrasje na te denken. En toen kreeg hij een lumineus idee: zombies! Op het bierviltje waar zijn vierde glas bier op stond krabbelde hij haastig wat notities. Eigenlijk alle ingevingen die in zijn licht benevelde geest opkwamen. Metagrappen! Een ruimteschip! En dus die zombies. Wie zouden er met deze hilarische ideeën mee willen doen? Bill Murray. Adam Driver. Tom Waits, natuurlijk. Tilda Swinton kon een goeie toevoeging zijn.

Iggy Pop niet te vergeten. En… Chloë Sevigny! Danny Glover! Steve Buscemi! Jarmusch rekende af na zijn zesde biertje, ging naar huis en werkte eerst de rol van Murray uit. Hij stuurde hem de scènes en natuurlijk zei Murray “ja”. Hij en Jarmusch hebben samen immers zoveel meegemaakt, het is vanzelfsprekend dat hij de rol van agent Cliff Robertson direct accepteert. Wel een beetje vreemd dat hij niet het hele script krijgt, maar ach, het komt wel goed.

Intussen heeft Jarmusch een titel bedacht (The Dead Don’t Die), voltooit het script en stuurt het naar Driver. Die vindt het prachtig om opnieuw door Jarmusch te worden geregisseerd. Paterson was een poëtische overpeinzing over de kleine dingen in het leven. Daarnaast heeft Jarmusch een stevige reputatie als de koning van de onafhankelijke Amerikaanse cinema. Toegegeven, niet alle grappen van The Dead Don’t Die zijn even leuk. Die zombies voegen eigenlijk nauwelijks wat toe. Als Driver eerlijk is, leest het script als een eerste versie vol flauwigheid. Maar hé, hij vertrouwt erop dat het wel goed komt.

Murray heeft tijdens het filmen dezelfde mening wat betreft de humor. Neem de scène in het restaurantje bijvoorbeeld, waar twee vrouwen worden gevonden. Eerst loopt Murray naar binnen, die suggereert dat er een wild beest bezig is geweest. Of meerdere wilde beesten. Dan komt Driver. Na een kijkje te hebben genomen doet hij dezelfde suggestie. Tot slot is het de beurt aan Sevigny. Het zinnetje over de wilde dieren wordt herhaald alsof het de grap van het jaar is. Maar wat ís de grap eigenlijk, vraagt Murray zich af.

Pop intussen heeft de tijd van zijn leven als zombie. Ook al heeft hij niet zoveel schermtijd. En is hij als zombie niet zo heel erg beangstigend. Eerder een geschminkte, langharige weirdo die mompelend vooruitschuifelt. Swinton begrijpt niet zo goed waarom haar personage met een accent moet spreken. Waits… Nou ja, hij vindt alles prima.

Na de opnames en de montage zit iedereen gespannen klaar voor de première. Terwijl The Dead Don’t Die voor het eerst wordt afgespeeld, heeft iedere acteur dezelfde vraag: waarom ben ik eigenlijk op komen dagen in deze nietszeggende “komische horrorfilm”, die zo spannend en grappig is als de ondoden die uit hun graven kruipen? Jarmusch zit na afloop weer op het terras een biertje te drinken. Zijn contractuele verplichting is met The Dead Don’t Die voldaan. Het is weer tijd voor een goede film.

Even ter benadrukking, dit alles is slechts theoretisch. Maar het zou mij allerminst verbazen als er een kern van waarheid in zou zitten. The Dead Don’t Die is zeker weten de saaiste, onleukste en meest willekeurige zombiefilm die ik ooit heb gezien.

Regie: Jim Jarmusch. Met: Bill Murray en Adam Driver