Stel je eens het volgende voor. Onder begeleiding van krakkemikkige doch olijke synthesizermuziek wandelt voormalig actieheld Bruce Willis op zijn dooie gemakje door het bos. Hij eet wat bramen, geniet van het mooie weer, is gewoon lekker ontspannen en even met zichzelf. Wat voor film zou dit zijn? Een drama? Komedie? Iets met de natuur? Gaat dit over het accepteren van ouderdom? Het is allemaal mogelijk. Maar wat als ik je vertel dat deze scène afkomstig is van Apex, een film die in de markt werd gezet als knetterharde actiefilm, waarin Willis wordt opgejaagd door een groep gestoorde jagers?

Mocht je nu denken “goh, dat botst wat betreft toon wel sterk met dat synthesizermuziekje”, dan heb je helemaal gelijk. Die beelden vloeken zo sterk met de rest van de film, dat ik mij afvroeg waarom regisseur Edward Drake het überhaupt heeft gefilmd. Daar komt ik later nog op terug.

Apex begint op een eiland, met de moord op naamloos slachtoffer. Op dit eiland komen maandelijks de jagers langs om op prooien te jagen. Menselijke prooien. Dat kan, omdat op dit eiland andere wetten gelden dan op het vasteland (weet ik het, ik probeer er ook maar wat van te maken).

De jagers, met voorop Rainsford (Neil McDonough), zijn toe aan een echte uitdaging. De leider van Apex, de organisatie die deze moordfestijnen organiseert, komt uit bij Malone (Willis). Hij heeft ooit gediend als agent en heeft in het leven al zoveel klappen opgevangen dat hij al lang onder de grond had moeten liggen. De jagers willen een uitdaging? Bij deze. De jacht is geopend. Dat de beste moge winnen.

Iedereen in Apex klopt zich op de borst over hun eigen morele verdorvenheid, het had gescheeld als die woorden ook opvolging kregen. Iets met “show, don’t fucking tell”. Maar de film heeft een veel groter probleem. Willis, wiens naam en gezicht prominent op de filmposter staan, voert geen zak uit. En dat is logisch, omdat hij al langere tijd niet meer helder zou zijn. Afasie staat zijn spraak en geest in de weg. Wat doe je dan, als regisseur? Nou ja, je publiekstrekker in het bos bramen laten eten. De jagers zijn sowieso drukker met elkaar afknallen dan met Malone.

Als Willis eindelijk iets om handen krijgt is dat nog het pijnlijkst. Hij moet de teksten echt over zijn tong trekken en ik heb het idee dat hij heel hard na moet denken over wat de woorden überhaupt waren. Ik vraag mij zelfs af of hij wel wist wat er om hem heen gebeurde.

Eigenlijk is Willis’ betrokkenheid bij Apex best wel erg. Niemand heeft hem in bescherming genomen. Van de set gehaald. Gezegd dat hij deze schandvlek op zijn carrière niet nodig heeft. Hoe haal je het als producer of regisseur in je hoofd om iemand met mentale problemen evengoed in een film te plaatsen?

Het publiek heeft op IMDd deze stinker “beloond” met een 2.9. Ondanks de verzachtende omstandigheden is dat mij veel te gul. Zonder dat achterlijke synthesizermoment zou ik Apex heel misschien nog net aan 1.5 ster hebben gegeven. Het spijt mij echt voor Willis, maar dit is abominabel.

Regie: Edward Drake. Met: Neil McDonough en Bruce Willis