Waarom nu deze obsessie?

Het bekendste, populairste en meest melodieuze zangkoppel uit Volendam, Nick & Simon, heeft na zestien lange jaren besloten de stekker uit hun samenwerking te trekken. Als dit soort nieuws de voorpagina’s niet haalt, inclusief een diepgaand interview in een talkshow, dan weet ik het ook niet meer. Oh, wacht…

Waarom Nick & Simon?

Toen ik net ging studeren hadden ze een hit te pakken met Rosanne. In ieder café dat ik binnenkwam klonken die twee jongensstemmen. “Rosanne, ik weet dat er heel veel mannen zijn/Elke keer weer een ander/en mij doet dat pijn.” Simpel en toch zo doeltreffend. Al na één luisterbeurt mee te zingen. Reken maar dat iedereen dat deed als het nummer werd gedraaid.

Terwijl ik in mijn vier studiejaren droomde, schreef, studeerde, dronk, naar de film ging, las en stage liep, groeiden Nick & Simon uit tot een soort onvermijdelijkheid. Ze waren overal. En daar waar ze eerst niet waren doken ze later wel op. De twee braken door als BN’ers. Als ik ze op tv zag kreeg ik wel altijd het gevoel van nuchterheid bij ze. Beide benen op de grond en zich niet gek laten maken door het succes. Gewoon lekker weer een keertje Rosanne zingen, toch?

Omdat ik Nick & Simon op de eerste plaats als feestbandje beschouwde, verloren zij op den duur mijn interesse. Ik hoorde het Volendamse duo zo nu en dan nog eens op tv of de radio (mét dat ene hitje), daar hield het ook mee op. Bovendien was er zat andere muziek waar ik graag naar luisterde.

Dat ze uit elkaar gaan, is misschien een soort definitief afscheid van mijn studententijd. Die periode lag natuurlijk al lang achter mij, maar het is nu net een geprononceerde punt. Een teken van een absoluut afgesloten herinnering. Toch nog één keer Rosanne opzetten. Omdat het kan.