Waarom zou er een vervolg moeten komen op Basket Case? Het was de perfecte culthorror over een gescheiden Siamese tweeling en had echt geen opvolger nodig. Het brein achter het geflipte verhaal, Frank Henenlotter, dacht daar anders over. Acht jaar later besloot hij om Duane (Kevin van Hentenryck) en zijn misvormde tweelingbroer Belial nieuw leven in te blazen. Basket Case 2 pikt meteen de draad op van zijn voorganger. Duane en Belial vielen uit het raam van een motel en smakten op de straatstenen. Met name de merkwaardige verschijning van Belial zorgt voor aardig wat aandacht.
Het illustere koppel is dan ook goed voor voorpaginanieuws. Als Duane en Belial willen ontsnappen aan de naderende mediastorm, komen zij Ruth (Annie Ross) en Susan (Heather Rattray) tegen. Ruth is de oprichter van een verborgen commune vol misvormelingen, freaks die buiten de maatschappij staan. Duane en Belial zouden zich perfect bij Ruths “kinderen” aan kunnen sluiten. Maar de riooljournalisten ruiken sensatie. En geld. Heel veel geld.
Zo op het eerste gezicht is Basket Case 2 helemaal niet zo slecht. Henenloter maakt dankbaar gebruik van de verbeterde speciale effecten. De misvormde tweelingbroer Belial is niet langer een rubberen, kneuterige pop, maar een soepel bewegende robot die geen stiekeme hulp van tegenspelers nodig heeft. Hij is geloofwaardig als op zichzelf staande entiteit. Wel valt op dat van Hentenryck na acht lange jaren een deel van zijn jongensachtigheid is kwijtgeraakt.
Minder enthousiast ben ik over Henenlotters insteek met betrekking tot het verhaal. Hij duwt Basket Case 2 richting drama en probeert er een meer serieuze horrorfilm van te maken. Belial gaat zowaar in therapie bij Ruth. Duana vraagt zich af wie nou de echte “freaks” zijn. De misvormden, of de wereld die hun buitensluit? Dit werkt niet echt voor mij. Er zit een kunstmatigheid in, het voelt geforceerd, clichématig, als een verzameling vluchtige en uitgekauwde ideeën. Voor satire vond ik het persoonlijk te serieus gebracht.
van Hentenryck doet zijn uiterste best om de psychologische worstelingen van Duane te verbeelden, hij doet niet veel meer dan wat hij al deed in Basket Case. Wat rollen met zijn grote ogen, in zichzelf mompelen en houterig de tekst van het script volgen. Zijn reikwijdte als speler is pijnlijk beperkt en ook dat zit de dramatische lagen in de weg.
Henenlotter compenseert deze gebreken door Basket Case 2 in de slotakte weer over te geven aan onzinnige komische horror en over de top krankzinnigheid. Wist jij bijvoorbeeld dat Belial in staat was tot gelachtsgemeenschap? Ik kan je garanderen dat die scène het hoogtepunt van de film vormt. De verschoppelingen die bij Ruth wonen zijn ook hilarisch. Iemand moet met al die maskers de grootste lol hebben gehad.
Ik begrijp wat Basket Case 2 wil proberen, het is een inconsistent en niet altijd even geïnspireerd tweede deel. Een op momenten vermakelijk, maar uiteindelijk onnodige opvolger, wat mij betreft. Henenlotter zag juist nog meer verhaalpotentie, want een jaar later kwam hij met deel drie.
Regie: Frank Henenlotter. Met: Kevin van Hentenryck en Annie Ross