Ik dacht dus dat Peter von Kant een autobiografische film was over het leven van de Duitse regisseur Rainer Werner Fassbinder. Dat blijkt net wat anders te zitten. Francois Ozon baseerde zich op het toneelstuk van Fassbinder, The Bitter Tears, wat Fassbinder zelf ooit verfilmde als The Bitter Tears of Petra von Kant, waarin vrouwen de hoofdrol speelden. Ozon ruilde de vrouwelijke personages in voor mannelijke en ziedaar Peter von Kant, een drama over een corpulente regisseur met een voorkeur voor gin tonic, sigaretten, wit poeder en goed gebouwde kerels.
Ik weet wel een en ander af van Fassbinders wilde leven. Daarom kan ik mij nog steeds niet aan de indruk onttrekken dat Peter von Kant evengoed over de Duitse regisseur gaat. Hij wordt ook geacht een Duitser te zijn – zie de krant – ik vind het merkwaardig om de Franse taal uit zijn mond te horen komen.
Peter wordt vertolkt door Denis Ménochet, die zowel qua fysiek als energie veel ruimte in beslag neemt. Hij praat niet maar declareert met luide stem, alsof hij bang is om niet gehoord te worden. Assistent Karl (Stefan Crepon, die de film lang geen enkel woord uitbrengt) doet gedwee wat hem wordt opgedragen.
Het drama arriveert in de vorm van Amir Ben Salem (Khalil Ben Gharbia), een vriend van Peters vriendin Sidonie. De moddervette regisseur eist de jongeling voor zichzelf op (tot ontsteltenis van de immer zwijgende Karl), belooft hem gouden bergen en smeekt hem zowat om bij hem te komen wonen. Amir, die wellicht de open deur naar een nieuwe carrière ziet, hapt toe en de twee beleven een woeste affaire. En dat is het wel, eigenlijk.
Ozon weet met het decor vol felle kleuren een lekker campy sfeertje op te roepen, dat extra wordt gekruid met de smaak van nicotine, alcohol, oesters en garnalen. Peter von Kant drijft op die decandentie, is een smakelijk kitscherig portret van een narcistische, zelf-benoemde artiest zonder het vermogen om lief te hebben. Hij verdrinkt zich graag in zelfmedelijden, snuift het verdriet weg, jammert dat niemand van hem houdt. Ménochet speelt die rol voortreffelijk.
Maar wat is precies de dramatische noodzaak? Volgens mij heeft Peter nog veel meer affaires beleefd en zullen er na Amir nog vele volgen. Wat is er zo belangrijk aan deze verhouding dat wij daar getuigen van moeten zijn? Is Peter nadien veranderd? Zou kunnen. Het is niet voor niets dat hij in woede uitbarst tegenover zijn dochter en moeder.
Peter von Kant is het soort film waarvan ik achteraf denk “leuk, maar niet meer dan dat”. Een lekker luchtige zomerfilm voor een verloren middag. Ik heb wel zin gekregen om een film van Fassbinder op te zetten. Hopelijk zit daar meer dramatische druk achter.
Regie: Francois Ozon. Met: Denis Ménochet en Khalil Ben Gharbia