Voordat Troy Duffy met The Boondock Saints zijn hoofdpersonages voor eigen rechter liet spelen, was er in 1974 Death Wish. Regisseur Michael Winner gebruikte de roman van Brian Garfield als uitgangspunt. Charles Bronson, toen een vijftiger, brak dankzij de thriller door als volwaardig acteur die ook een film kon dragen. Hij is architect Paul Kersey, wiens vrouw en dochter het slachtoffer worden van een brute overval. Zijn vrouw sterft aan haar verwondingen, zijn dochter raakt in shock. Radeloos en getraumatiseerd blijft Paul in een soort schemertoestand hangen.

Dan besluit hij om het heft in eigen hand te nemen. Death Wish heeft de reputatie een smerige thriller te zijn. Het is een rauwe, in bloed gedrenkte wraakfilm, met nietsontziende en gewelddadige scènes. Ik verwachtte op het puntje van mijn stoel te zitten, dat Bronsons robuuste charisma een aanzuigkracht had waar hedendaagse acteurs stikjaloers op zouden worden en de geur van kruitdampen door het scherm dreef. Het bleek anders uit te pakken.

De film lijkt uit twee delen te bestaan, waarvan de eerste helft een drama voorstelt over Pauls rouwproces. Dat levert meteen de nodige problemen op. Ten eerste geeft Winner ons, de kijker, nooit de kans om echt een band met Pauls vrouw en dochter te krijgen. De dochter wordt zelfs pas geïntroduceerd als het schorem hun huis binnendringt. Hoe kan ik Pauls pijn ervaren als ik nauwelijks weet om wie hij zoveel verdriet heeft? Het tweede probleem ligt bij Bronsons emotionele reikwijdte als acteur. Hij doet ongetwijfeld zijn best, ik vond het erg lastig om het verdriet en pijn van zijn doorleefde gezicht af te lezen.

Het drama sleept zich voort naar het moment waarop Paul, voor het eerst in lange tijd, een vuurwapen in handen krijgt. Vanaf dat moment maakt Death Wish zich klaar voor de tweede helft. Je weet dat Paul nu de straten opgaat om het tuig op te zoeken en af te knallen. Hij schiet inderdaad wat straatrovers dood, wat bevredigende scènes oplevert, ik had niet het idee te kijken naar de acties van een diep bedroefde vader of echtgenoot. Eerder van een slaapwandelaar die stoïcijns de trekker overhaalt.

De schietpartijen hebben onverwacht het effect van de dominosteentjes die omvallen. De burgers raken geïnspireerd door de onzichtbare “burgerwacht” en besluiten om voor zichzelf op te komen. Paul is geen seriemoordenaar die een spoor van lijken achterlaat. Hij is een held die het goede voorbeeld geeft. Ik krijg hier een beetje het gevoel van Taxi Driver, die twee jaar later uit zou komen.

Death Wish bracht genoeg financieel succes op voor een filmserie en inspireerde andere wraakverhalen, ik had er net wat meer van verwacht. Het is een vermakelijke actiethriller maar maakt wat mij betreft zijn naam niet waar.

Regie: Michael Winners. Met: Charles Bronson en Hope Lange