Ik heb eerder geschreven dat iedere keer als ik de trailer van Bullet Train zie het net is of iemand door een megafoon “Brad Pitt!” schreeuwt. Ik dacht oprecht dat Pitt een langverwachte terugkeer naar film had gemaakt en wij dat absoluut moesten weten. Terwijl Bullet Train veel meer is dan Pitt die voor zijn leven vecht in een trein die met razende vaart over het spoor dendert. In deze trein zit ook Kimura (Andrew Koji), wiens zoontje van het dak van een hoog gebouw is geduwd. De dader moet in een van de coupés zitten, reken maar dat de rouwende Kimura wraak wil.
De “tweeling” Lemon (Brian Tyree Henry) en Tangerine (Aaron Taylor-Johnson) moet zich ontfermen over de zoon van een geschifte maffia-baas en een koffertje veiligstellen. Prince (Joey King) wil de beruchte White Death neerschieten. Pitt ten slotte is huurdemoordenaar Ladybug. Hij worstelt met levenkeuzes en zit in therapie. We hebben dus te maken met een groep schorem. Figuren die zich ophouden in de onderbuik van de samenleving. Heetgebakerde types die eerst schieten en dan vragen stellen.
Terwijl de situatie totaal uit de klauwen loopt, merk ik dat regisseur David Leitch (hij regisseerde eerder Deadpool 2) nadrukkelijk leentjebuur speelt bij collega’s. Het slappe gezever tussen Lemon en Tangerine?Had zo geschreven kunnen zijn door Quentin Tarantino. De attitude van de film? Guy Ritchie. En Pitt, die ook maar probeert te overleven, met absurde tegeltjeswijsheden komt en geen idee heeft van het wespennest waarin hij is beland? Dat lijkt op een imitatie van de Dude uit The Big Lebowski.
Je zou kunnen stellen dat Bullet Train een geforceerde samenraapsel is van coole elementen, een opzichtige wanhoopspoging om tieners naar de bioscoop te lokken. Ik ben al erg lang geen tiener meer en zal je zeggen dat ik van iedere minuut heb genoten. Er klopt weinig van het verhaaltje, wat een excuus is voor lompe humor en geweld, ik ervoer ook het genot van een “guilty pleasure”. Zeg ervan wat je wil, voor mij staat de luidruchtige chaos garant voor ruim twee uur pretentieloos vermaak.
En eerlijk is eerlijk, dé ster van Bullet Train is inderdaad Pitt, die tussen alle actie door een soort rustpunt vormt. Hij schudt ook zo de dooddoeners uit zijn mouw. “Woede maakt veel kapot” zucht hij, na het uitschakelen van een tegenstander. En “er staat een muur tussen ons, en door het raam… of was het een deur…?” Flauw? Ik heb er smakelijk om gelachen. Want Ladybug gelooft werkelijk in deze woorden en probeert er echt hoop uit te putten.
Voor de liefhebbers, Bad Bunny (die nog als professioneel worstelaar optrad tijdens WrestleMania 37) mocht ook een rolletje komen spelen. Hij heeft niet veel tekst – volgens mij maar een paar woorden – wat hij zegt is voldoende. Daarna moet de aandacht weer naar Pitt.
Regie: David Leitch. Met: Brad Pitt en Joey King