Ik kan niet zeggen ooit echt fan te zijn geweest van Predator. Wat mij betreft was de film simpelweg bedoeld om Arnold Schwarzenegger een originele tegenstander te geven. Dat was een buitenaards monster dat de aarde bezocht met als doel zoveel mogelijk te jagen. Maar hé, ook als je van een andere planeet komt moet je van wel heel goede huizen komen om Schwarzenegger te verslaan. Predator 2 heb ik nooit gezien. Alien vs. Predator was een vermakelijk excuus om twee iconische monsters in de arena te plaatsen. De remake van Robert Rodriguez heb ik gemist, de versie van Shane Black viel tegen.
En nu is daar dan Prey, te zien op Disney+ en bedoeld om de filmserie te reanimeren. Ik werd eerst verleid door de trailer. De beelden beloofden meer een mysterieuze thriller dan de testosteron-geladen actiefilms uit de jaren tachtig en negentig. Daarna zag ik de opvallend lovende ontvangst. Niet alleen van de critici, maar ook van de kijkers. Dus, vooruit, ik besloot mij eraan te wagen.
Prey speelt zich af in de jaren 1700, waar de jonge Naru (Amber Midhunter) dolgraag mee wil doen met de jacht. Dat is niets voor meisjes, zo houdt iedereen haar voor. Als zij op een dag ziet hoe iets vanuit de met wolken gevulde lucht op aarde daalt, beschouwt Naru dit als een teken. Het is tijd voor haar eerste echte eigen jacht. Wat Naru niet weet is dat het monsterlijke buitenaardse wezen dezelfde missie heeft. Jagen. Maar wie wordt nou echt de jager?
De eerdere films stonden niet bekend om hun subtiliteit en ook Prey zwaait graag met de botte bijl. Na veel spanningsopbouw laat Dan Trachtenberg het bloed rijkelijk vloeien. Koppen worden afgehakt, ledematen afgescheurd, bommen exploderen, botten breken. De fans van de originele Predator kunnen met deze scènes hun hart ophalen.
Omdat de spierbundels zijn vervangen door een koppig meisje, krijgt Prey wel een andere lading dan zijn voorgangers. Het heeft het karakter van een opgroeifilm en staat langer stil bij zijn personages. In die context is de Predator het laatste obstakel op het pad naar volwassenwording. Het monster heeft nu bovendien het aura van een interplanetaire god. Of een bijna onsterfelijke aanwezigheid. Je zou kunnen zeggen dat Prey, in tegenstelling tot zijn voorgangers, flirt met het religieuze en spirituele.
Prey is niet perfect. De grenzen van de geloofwaardigheid worden flink opgerekt en ik vroeg mij ook af of de Predator niet meer onderzoek had moeten doen voor hij op deze planeet landde. Verder sluit ik mij aan bij de heersende opinie: Prey is de beste aflevering uit de filmserie tot nu toe. En dat zeg ik zonder überhaupt alle afleveringen gezien te hebben.
Regie: Dan Trachtenberg. Met: Amber Midhunter en Dakota Beavers