Deze recensie bevat spoilers.
Afgelopen zaterdag heb ik in een staat van absolute verbijstering de bioscoop verlaten. Ik had zojuist Where the Crawdads Sing bewonderd en was verbluft door de spectaculaire plottwist. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe minder ervan klopte. De zorgvuldige opgebouwde sfeer van het moerasland, dat zo sterk geadoreerd werd door Kya Clark (Daisy Edgar-Jones), dreigde weg te zakken in de drassige grond. Had ik misschien toch iets gemist? Ik zocht de plotsamenvatting op en wat bleek: ik had inderdaad iets gemist. Of beter gezegd, iets verward. Where the Crawdads Sing gaat om Kya.
Nadat haar familie uiteen is gevallen blijft zij in haar uppie achter in het moerasland. Ze weet zichzelf te redden door in harmonie te leven met de dampige wereld. Haar enige vriend is medemoerasbewoner Tate (Taylor John Smith), die niet kan wachten om de grote buitenwereld te verkennen. Maar hij is ook verliefd op Kya. Kan hij haar zomaar achterlaten? Dan is er ook Chase Andrews (Harris Dickinson), de hunk uit het dorp die Kya als lekker hapje ziet.
De film begint als moordmysterie. Chases lichaam wordt onderaan een twintig meter hoge toren gevonden. Alles wijst op moord, de bewijzen leiden naar Kya. Heeft het moerasmeisje, zoals iedereen haar noemt, daadwerkelijk Chase van de toren geduwd? Heeft zij zijn val veroorzaakt en zich dus schuldig gemaakt aan zijn dood? Terwijl Kya terecht staat in de rechtbank, voert zij het publiek mee naar haar jeugd. Zo kletst zij ons naar het heden.
Alhoewel Where the Crawdads Sing zich presenteert als een spannende wie-heeft-het-gedaan, is de enige echte hoofdrolspeler het moeras zelf. Het gaat om het wonderbaarlijke ecosysteem. De prachtige flora en fauna. Kya is één met deze plek. Het is de enige wereld die zij kent. Die ze wil kennen. Net zoals Tarzan de jungle overleefde, zo heeft Kya zich het moeras eigen gemaakt.
Er zit ook nog een sterke feministische boodschap in verwerkt. Kya moet zich verweren tegen de grijpgrage Chase, die haar beschouwt als zijn eigendom. Als een krokodil vecht Kya zich uit zijn greep en geeft direct een waarschuwing af. Waag dit nog eens en hij zal het met zijn leven moeten bekopen! Fantastisch om te zien hoe dat frêle en breekbaar ogend meisje zo fel kan worden.
Maar goed, hoe zit het nu met die plottwist? Na de rechtszaak keert Kya naar haar moeras. En wie zit daar tussen de planten? Chase! Hadden hij en Kya dit samen beraamd om zich zo voor altijd terug te kunnen trekken in het moeras? Keert Chase zo drastisch de maatschappij de rug toe? Ik blijf erbij dat het een mooie vondst is. Het klopt alleen van geen kanten. Ik heb Smith en Dickinson (ofwel Chase en Tate) door elkaar gehaald. Ik begrijp er nog steeds niets van, want zo sterk lijken die twee echt niet op elkaar. Toch heb ik ze verwisseld.
De échte twist, die veel subtieler en scherper is, zit helemaal op het einde. Ook die stelt de nodige vragen. Maar veel minder dan de door mij bedachte plotbuiging. Godallemachtig. Eén moment niet goed opletten en de film wordt op zijn kop gezet.
Regie: Olivia Newman. Met: Daisy Edgar-Jones en Taylor John-Smith