Aan welke film Steven Spielberg zich ook waagt, hij heeft altijd zijn stokpaardjes: gebroken families, afwezige vaders en een rol voor het leger. Daar is helemaal niets mis mee, bijna elke regisseur heeft zijn eigen stijl- en handelsmerken. Maar heel soms kan die vertrouwigheid in de weg zitten. In 2005 kwam Spielberg met zijn eigen verfilming van H.G. Wells’ boek The War of the Worlds. Hij castte Tom Cruise in de hoofdrol (dit was nog vóór diens dubieuze optreden in de show van Oprah Winfrey) en verplaatste het verhaal over de invasie naar het nieuwe millennium.
Daar waar het origineel van Byron Haskin aanhaakte bij de twee Wereldoorlogen, verwijst Spielberg naar elf september. Het was nog maar vier jaar geleden dat de vlieguiten zich in de twee torens boorden, en ik kan mij heel goed voorstellen dat de schrik er nog goed inzat. Spielberg laat ter illustratie een paranoïde strijder opdraven, gespeeld door Tim Robbins, waarmee hij zou kunnen zinspelen op de achterdocht die Amerika sinds de aanslagen in een wurggreep hield.
Spielberg werkt die suggestie overigens nergens verder uit. Hij heeft ook wat beters te doen dan parallellen zoeken met het wantrouwige heden. Zoals ons voorstellen aan een uit elkaar gevallen familie: vader Ray (Cruise), zijn dochter Rachel (Dakota Fanning), zoon Robbie (Justin Chatwin) en ex-vrouw Mary Ann. Wat Ray ook doet, er zit een onoverbrugbare afstand tussen hem en zijn kinderen. Hij weet niets af van Rachels allergie voor pindakaas, Robbie noemt hem pesterig “Ray”, en de broer en zus voelen zich veiliger in elkaars armen dan in de buurt van hun vader.
Ik kan niet ontkennen dat Spielberg War of the Worlds van meer emotie voorziet dan Haskin deed in 1953. Maar het uitgekauwde verhaal over het gezin dat elkaar tijdens de buitenaardse invasie terugvindt voelt ook erg verplicht. Alsof Spielberg zijn stijlfiguur nu meer plichtmatig afhandelt. Doodzonde, want hij heeft alle middelen en mensen om een klassieker te draaien.
Pas als hij het familiedrama loslaat komt War of the Worlds tot leven. Gigantische tripods die vanuit de grond of het water omhoog komen en de wegrennende mensjes tot as reduceren. Schreeuwde massa’s die elkaar in paniek klem zetten. Overvolle boten met wanhopige vluchters. Geruzie om een auto wat net niet eindigt in bloedvergieten. Dat wil ik zien!
Spielberg slaagt er niet in om die spanning consequent vast te houden. Want hij zal hoe dan ook het gezinnetje weer bij elkaar krijgen. Dat er intussen een invasie bezig is lijkt hem op die momenten weinig te kunnen schelen. War of the Worlds is als remake best geslaagd, Spielberg houdt zich te veel bezig met familiegezeik.
Regie: Steven Spielberg. Met: Tom Cruise en Justin Chatwin