Waarom nu deze obsessie?

Een kerel wilde in de FilmHallen met kleingeld betalen.

Waarom Kleingeld?

Hij had een cappuccino besteld en wilde een handvol kleingeld aan de medewerker geven. Dat werd, uiteraard, geweigerd. Iedereen die de FilmHallen binnentreedt zal bij de bar een bordje zien met de tekst dat er alleen kan worden gepind. Of het nu om veiligheidsmaatregelen of gemak gaat, dit is de regel van de FilmHallen. Daar heb je mee te leven. Simpel.

Ik ving een aantal keer het woord “principieel” op. (Wat mij betreft na “schandalig” het meest uitgeholde woord uit de Nederlandse lexicon.) De kerel wilde principieel alleen met kleingeld betalen. En het was toch niet zo moeilijk om de munten te accepteren? Waarom moest alles toch per se digitaal? Kleingeld is concreet. Echt. Digitale valuta is vluchtig en wordt te makkelijk verhandeld. Ik heb geen idee wat ik tegen zo’n klant zou zeggen, de medewerker bleef bewonderingswaardig kalm.

Toen sprak de kerel de magische zin “ik wil graag de manager spreken”. Want die zou het kleingeld gewoon aannemen en hier geen onnodig moeilijke zaak van maken. De medewerker antwoordde dat er nu geen manager was en het kleingeld echt niet geaccepteerd kon worden. Ik vroeg mij af of de cappuccino niet koud werd. Zou die kerel dat niet vervelend vinden? Tenzij het principe van kleingeld zwaarder weegt dan het belang van warme cappuccino.

Uiteindelijk stopte de kerel het kleingeld terug in zijn broekzak. Er zijn zat cafés waar hij zijn munten kwijt zou kunnen en ik verwachtte dat hij weg zou lopen. Met een nors gezicht haalde hij een pinpas tevoorschijn, betaalde de cappuccino en liep mopperend naar de uitgang. Daarna vroeg de medewerker vroeg wat ik wilde hebben. “Een cola” zei ik, terwijl ik de kerel nakeek. Daar gaat ie dan, dacht ik. Met zijn principiële kleingeld. “Pinnen graag”.