Ik had mijn twijfels over Dopesick. Na ruim twee jaar aan complottheorieën op de sociale media zat ik niet te wachten op een miniserie die Big Pharma’s boosaardige actviteiten onder de loep legde. Alsjeblieft zeg. Omdat de ontvangst van Dopesick best goed was en de serie mij warm werd aanbevolen, besloot ik het er evengoed op te wagen. Gelukkig maar. Want dit is inderdaad een ijzersterke serie. Richard Sackler (Michael Stuhlbarg), een telg van de Sackler-dynastie, wil een nieuw baanbrekend product voor de farmaceutische markt gaan verkopen: OxyContin.
Wetenschappelijke studies tonen aan dat OxyContin zonder enkel probleem ten alle tijden ingenomen kan worden. De verslavende werking is minimaal. Dit is een revolutie in de medicinale wereld. Richards droom is om een wereld zonder pijn te creëren, deze magische pil zal daarbij helpen. Er is alleen één probleem: OxyContin is wel degelijk verslavend. Arts Samuel Finnix (Michael Keaton) werkt in een mijnstadje en ziet met lede ogen aan hoe de brave, hardwerkende dorpelingen tenondergaan door het vervloekte spul.
Intussen doet Richard er alles aan de verkoopcijfers in het groen te houden en de omzet te verdubbelen. Gladde verkopers krijgen de opdracht zoveel mogelijk OxyContin aan de man te krijgen, waarbij zoete praatjes en andere smeermiddelen geoorloofd zijn. Het geluk keert zich tegen hem als Rick Mountcastle (Peter Sarsgaard) en Randy Ramseyer (John Hoogenakker) lucht krijgen van de escalerende situatie. De verslavingscijfers en criminaliteit nemen toe en ook het aantal gevallen van overdosis vertoont een griezelige stijging. Richards droom zakt helemaal in elkaar wanneer Bridget Meyer (Rosario Dawson) zich met Ricks en Randy’s zaak komt bemoeien.
De serie duikt ongemakkelijk diep in het onderwerp verslaving. Hoe het werkt, wat de gevolgen zijn, wat het met een mens doet. Betsy Mallum (Kaitlyn Dever) krijgt OxyContin voorgeschreven door Samuel en kan er vervolgens niet meer mee stoppen. Ook Samuel ontsnapt niet aan de onverzadigbare honger naar het pilletje. Het is zo pijnlijk om deze sympathieke personages hun eigen graf te zien graven, net zolang tot ze er niet meer uit kunnen komen. Heel soms moest ik denken aan Requiem for a Dream, al is die stilistisch uitbundiger dan Dopesick.
Danny Strong, die zich baseerde op het non-fictie boek van Beth Macy, vond het nodig om iedere aflevering in niet-chronologische volgorde te vertellen. Nog afgezien van de vraag of dat echt nodig is, werkt het ook een beetje verwarrend. Eén keer met je ogen knipperen en de chronologie glipt je door de vingers. Ik kon het wel bijhouden, het was prettiger geweest om gewoon van het verleden naar het heden toe te werken.
En ja, ook de olifant in de kamer wordt benoemd: Dopesick ontmantelt het kwaad in de farmaceutische wereld. Er lopen genoeg artsen en verpleegkundigen rond die het beste willen voor hun patiënten (zoals Samuel), helaas staan zij tegenover gekrenkte zakenlieden met malicieuze intenties. Richard roept doodleuk dat hij een wereld zonder pijn wil, er zitten heel andere motivaties achter zijn OxyContin. Zijn leven lang is hij het buitenbeentje van de familie geweest, nu is het zijn beurt. Hij zal zich, ten koste van alles, bewijzen tegenover zijn vader. En OxyContin is niet verslavend. Punt. Verslaving zit toch tussen de oren.
Ik heb ook de indruk dat Dopesick wel erg sterk leunt op het “ons tegen hun” gevoel. Het volk tegen de kwaadaardige macht in zijn ivoren toren. Natuurlijk zit er een kern van waarheid in, aan de andere kant blijft het, naar mijn idee, een tikje te zwartwit. Is er echt geen nuance? Waren de Sacklers echt allemaal zo slecht? Als ik de berichten in de laatste aflevering mag geloven, nou en of. In dat geval hoop ik dat niemand van deze familie ooit meer aan de macht zal komen. IJdele hoop, vrees ik.
Het was een enorme opluchting dat Dopesick zich niet alleen concentreerde op complotten, maar nog meer op de destructieve gevolgen van verslaving. En wat er gebeurt als de verkeerde mensen op belangrijke posities zitten. Wat een stel sociopaten.
Bedacht door: Danny Strong. Met: Michael Keaton en Michael Stuhlbarg