Kill List, het debuut van regisseur Ben Wheatley, is nauwelijks begonnen als ik direct weerstand ervaar. Niet omdat het te bloederig zou zijn (dat komt nog) of raar (idem), maar omdat de personages mij tegenstaan. Het echtpaar Jay (Neil Maskell) en Shell (MyAnna Buring) vecht elkaar nog net niet het huis uit. Ze schreeuwen en tieren en verwijten elkaar van alles. Zoontje Sam (Harry Simpson) probeert zich ervoor af te sluiten, ik zou graag hetzelfde willen doen. Maar ja, de twee vechtersbazen moeten mij nog door ruim anderhalf uur aan film loodsen. In elk geval Jay speelt een belangrijke rol.
Hij is ex-militair die met “klusjes” zijn gezinnetje onderhoudt. Het probleem is dat er de afgelopen maanden geen klusjes zijn geweest. Dit weerhoudt Jay er niet van om cadeautjes te kopen voor Sam, of thuis te komen met de verkeerde boodschappen, tot grote frustratie van Shell. Dit leidt weer tot nieuwe ruzies waar de buren ongetwijfeld van kunnen meegenieten. Het verbaast mij dat de politie niet even langskomt om de situatie te controleren.
Maar dan komt Jays goede vriend Gal (Michael Smiley) langs. Hij en Jay hebben een nieuwe opdracht te pakken. Ze moeten een lijst afwerken waarop namen staan. Iedere naam moet geëxecuteerd worden. Dat zijn de scènes waarin regisseur Ben Wheatley uitpakt met krachtige geweldsbeelden die niet zouden misstaan in een horrorfilm.
Er is alleen iets vreemds met deze klus. Waarom bedankt ieder slachtoffer Jay voor zijn komst? Wat is de betekenis van het symbool dat Gals vriendin Fiona (Ema Fryer) achter op Jays badkamerspiegel schrijft? Waarom komt zij later nog eens terug, terwijl de relatie met Gal is verbroken? Wie zijn eigenlijk de slachtoffers op de lijst? Gestaag verandert Kill List van thriller naar occulte horror, compleet met een sekte waarin niemand het nodig vindt om kleren aan te trekken.
Het ziet er allemaal heerlijk duister uit en dat is ook de kracht van Kill List. Maar net zoals Jay zich afvraagt waarin hij beland is, vraag ik mij af waar Wheatleys debuut over gaat. Hij wil een eigenzinnige draai geven aan de reguliere “man op een missie”-thriller, ik snap het verhaal niet. Waar slaat het einde op? Wie zijn er nou betrokken bij deze sekte? Wat was hun doel? Wat is Jays rol in hun plan? De opbouw en ontknoping zijn zo rommelig en vaag dat ik op die vragen geen antwoorden krijg. Dat is erg frustrerend en totaal onbevredigend.
Er zitten ook scènes in Kill List die eerder op losse sketches lijken. Jay en Gal zitten zich in een restaurant dood te ergeren aan een groepje gelovigen dat al gitaarspelend liedjes zingt. Dan is Jay er klaar mee en maakt de groep duidelijk dat ze dat gejengel maar ergens anders moeten opvoeren. Hij pakt de gitaar af en scheldt ze ongegeneerd de huid vol. Wheatley lacht ongetwijfeld in zijn vuistje om deze donkere humor. Ik zie een klootzak die zijn reputatie bevestigt. Hilarisch.
Ik vind het allemaal zo opvallend omdat Wheatley wel degelijk weet hoe hij een goede film moet draaien. Free Fire was een schot in de roos en de remake van Rebecca (voordat Armie Hammer zijn carrière eigenhandig de nek omdraaide) was erg onderhoudend. Ook daar ging Wheatley gerust zijn eigen gang, met als gevolg bijzondere films. Goed, Sightseers vond ik erg tegenvallen, maar mijn punt is, Wheatley kan het wel. Hoe komt hij er dan bij met een rommelig debuut als Kill List te komen?
De weerstand die ik in het begin had is niet weggegaan. Onsympathieke en hufterige personages in een warrig verhaal is geen goede combinatie. Ik schrijf Kill List niet helemaal af, wat dat betreft kan ik de duisternis wel waarderen, verder vind ik dit echt geen goede film.
Regie: Ben Wheatley. Met: Neil Maskell en MyAnna Buring