Waarom nu deze obsessie?

Ik heb veel gehoord over de bijzonders shows van dit muzikale viertal. Fragmenten van de concerten van TOOL op YouTube geven een aardige indruk. Zanger Maynard James Keenan staat achter op het podium, verscholen in de schaduwen. Verwrongen nachtmerriebeelden glijden over het scherm. Drummer Danney Carey, gitarist Adam Jones en bassist Justin Chancellor spelen in complexe maatsoorten.

Waarom TOOL in Ziggo Dome?

Natuurlijk wilde ik TOOL om die reden eens meemaken. Van de week is dat eindelijk gebeurd. Met één van mijn beste vrienden ging ik naar Ziggo Dome, waar de band om precies 20:45 begon. De band speelde eerst vanachter een doorzichtig gordijn waarop ook die spokige beelden geprojecteerd werden. Alsof de vier mannen vast zaten in de visuals. Later schoof het gordijn weg en leek de band zo toch wat dichterbij te komen.

Toch bleef er, zowel tussen de muzikanten als tot de toeschouwers, afstand bestaan. TOOL is ook geen band die contact zoekt met het publiek. De vier muzikanten zijn geïnteresseerd in één ding en dat is muziek maken. En die ene taak volbrachten zij met verve. Welk nummer er ook werd gespeeld, in de Ziggo Dome kreeg alles spieren. Pneuma bijvoorbeeld, van Fear Inoculum, heeft op het album iets ijls, hier werd het voorzien van een lekker rockend randje.

Ik verwachtte dat de show, zeker na de lockdowns, de volle aandacht van het publiek zou krijgen. Maar de zaal was opmerkelijk onrustig. Mensen bleven heen en weer lopen voor bier of een wc-bezoekje. Ik zag iemand nota bene een puntzak patat halen. De kaartjes waren echt niet goedkoop, waarom niet gewoon blijven zitten en van het optreden genieten?

Oh, en er was confetti. Mijn buurvrouw kon de glinsterende papiersnippertjes, die vanuit de nok naar beneden dwarrelden, zeer waarderen. Van mij en mijn beste vriend had het niet gehoeven. Ook zonder confetti was het een briljant concert.