The Sisters Brothers is een sfeervolle western van Jacques Audiard, die zich baseerde op de roman van Patrick deWitt. Ik weet nog dat het boek werd geprezen voor zijn Coeneske stijl, al kan ik mij niet meer herinneren waar ik dat heb gelezen. Eli en Charlie Sisters (John C. Reilly en Joaquin Phoenix) krijgen van The Commodore (Rutger Hauer) opdracht om goudzoeker Hermann Kermit Warm te doden. (Ben ik trouwens de enige die bij deze naam kikker Kermit voor zich ziet?). Hij zal worden aangeleverd door John Morris (Jake Gyllenhaal), de gebroeders Sisters moeten de klus voltooien.
Aldus begint een lange reis die Eli en Charlie langs ruige dorpen leidt. Eli is de bedachtzame, Charlie geeft zich over aan whisky en de vrouwen. Intussen raakt John bevriend met Hermann, besluit hij dat de alchemist geen kwaaie kerel is en vormen de twee hun eigen team. Eli biecht aan zijn broer op dat hij het bestaan van huurling eigenlijk wel zat is, wat Charlie absoluut niet kan waarderen.
Ik begrijp de verwijzing naar de Coens wel. The Sisters Brothers zit vol strak geschreven dialogen en ook de sfeer doet denken aan het oeuvre van de eigenzinnige broers. Wat er gebeurt in deze bijzondere western is niet zo belangrijk. De plot is kunstmatig, een excuus om überhaupt dit verhaal te kunnen vertellen. Zo blijft het voor mij onduidelijk wat John precies toevoegt aan de plot. Hoezo hebben de Sisters hem nodig om de klus te voltooien? En wat is überhaupt de reden achter hun missie? Audiard lijkt weinig geïnteresseerd in het hoe en wat. Belangrijker is dat hij de vier eigenzinnige karakters samenbrengt en dan observeert hoe die persoonlijkheden zich gedragen.
De vraag is dan, hoe verhouden Eli, Charlie, Hermann en John zich tot elkaar? In ieder geval niet van harte. Zodra de twee duo’s elkaar ontmoeten worden direct de wapens getrokken. Eli en Charlie hebben nu eenmaal een missie te vervullen. Niet dat Audiard die spanning ten volle uitbuit. Sterker nog, er is niet eens sprake van een echte confrontatie. Eerder een geladen samenwerking waarvan onduidelijk blijft hoe die zal aflopen.
De stijl van The Sisters Brothers doet mij sterk denken aan iets wat John McTiernan zou hebben gezegd. Toen de actieregisseur het vak leerde van de Slowaakse regisseur Ján Kadár, moest hij regelmatig Europese films ontleden om zo het principe van de “visual key” onder de knie te krijgen. Ofwel, hoe elk shot bijdraagt aan de visuele stem van de film. Het verhaal en de personages komen op de tweede plaats.
Precies dat is de kracht achter The Sisters Brothers. Het zit zo vol visueel zelfvertrouwen dat de magere vertelling nauwelijks een bezwaar kan worden genoemd. Met elk shot bouwt Audiard een eigen wereld op waarin de dingen gebeuren omdat ze gebeuren. Simpel. En waarom niet? Het is toch fantastisch om te discussiëren over de betekenis van een woord? En laat ik niet vergeten dat de tandenborstel zijn intrede doet. Eli is er gek op. Hij slikt ergens ook nog een spin in om later het kroost uit te braken. Die taferelen maken deze film zo oneindig fascinerend.
Nu ik erover nadenk staat The Sisters Brothers stilistisch niet eens zo heel ver weg van No Country for Old Men. De verfilming van Cormac McCarthy’s roman is scherper en gewelddadiger, ook die titel wordt gekenmerkt door een traag tempo, gitzwarte humor en een raadselachtige finale.
Het heeft geen zin om al te lang stil te staan bij de redelijk absurdistische verwikkelingen die Eli en Charlie moeten trotseren. The Sisters Brothers is een in zichzelf gekeerd komisch drama dat je moet voelen. In dat geval staat je een aangename en ietwat bevreemdende filmervaring te wachten.
Regie: Jacques Audiard. Met: John C. Reilly en Joaquin Phoenix