Waarom nu deze obsessie?

Ik kwam er van de week achter dat dit consumptiemuntje nog in mijn broekzak zat.

Waarom consumptiemuntje?

Tijdens Koningsdag kreeg ik dit consumptiemuntje bij de ingang van een kroeg. Een portier met donkere bolhoed en beige regenjas stond ze aan iedereen uit te delen. Hij legde uit dat het bedoeld was om eenmalig in te ruilen voor een glas. Met dat glas kon ik onbeperkt bier halen. Als ik het glas onbeschadigd teruggaf zou het consumptiemuntje geretouneerd worden. Op die manier hoefde ik alleen te betalen voor het bier en verminderde de kans op glasschade.

Ik probeerde de instructies te doorgronden. Het klonk zo gekunsteld. Ik had dit consumptiemuntje gekregen, hoefde er niets voor te betalen. Het bezat geen enkele waarde. Was het niet veel logischer om borg te betalen voor het glas en dat geld achteraf terug te krijgen? Geld als borg werkt in dit soort situaties veel beter. Een lullig plastic consumptiemuntje… Nou ja, hoe erg is het als ik dat verlies?

Bevreemd door de uitleg (had ik het wel goed gehoord?) bleef ik naar het consumptiemuntje staren. Ik had misschien door kunnen vragen, ik vond het de moeite niet er al te diep op in te gaan. Ik wilde drinken en niet eindeloos discussiëren. Bovendien, zo dacht ik, als ze hier echt zo moeilijk doen met consumptiemuntjes, dan kan ik toch ook naar een andere kroeg gaan? Ik hoefde echt niet per se hier mijn bier te drinken.

Eigenlijk vond ik dat best een goed idee. Ik stopte het consumptiemuntje in mijn broekzak (geen idee waarom), zei de portier vriendelijk gedag en liep door. Ik heb nog lang nagedacht over de uitleg. Dit stukje plastic heet niet voor niets een “consumptiemuntje”. Daarmee haal je consumpties. Simpel. Waarom iets ingewikkelder maken dan nodig is?