Ik wist zeker dat ik The Northman niet in elke bioscoop moest gaan kijken, maar in een echt filmhuistheater. Zo’n zaal waar een handvol toeschouwers inpast en de afstand tot het beeld niet al te groot is. De intensiteit van de film komt over, tegelijkertijd wordt er een zekere intimiteit behouden. De zaal van De Uitkijk beantwoordde aan die voorwaarde en was daarom perfect voor Robert Eggers’ Vikingfilm over wraak. Eggers, die gestaag naam maakt als een nieuwe en interessante cultregisseur, was niet meteen gecharmeerd van het project.

Hij zag het niet zitten om een film over macho’s en kemphanen te draaien. Het was Alexander Skarsgard die hem uiteindelijk overhaalde om het verhaal over Amleth (eerst gespeeld door Oscar Novak en daarna Skarsgard) te draaien. Nadat Amleth er getuige van is geweest hoe zijn vader Aurvandil War-Raven (Ethan Hawke) is vermoord door zijn oom Fjölnir (Claes Bang), vlucht hij weg en zweert terug te komen voor de onvermijdelijke revanche. “I will avenge you father! I will save you mother! I will kill you Fjölnir!” Het is een mantra die in de trailer al een hypnotiserend effect had.

De kenner heeft door dat Eggers zich liet inspireren door Hamlet (Amleths naam is een subtiele verwijzing), wat betreft verhaal duikt The Northman niet zo heel diep. Eggers houdt het eenvoudig, met een rechttoe rechtaan wraakverhaal waarvan de afloop zich wel laat raden. Dankzij de rechtlijnige plot kan de regisseur zich concentreren op een precieze en onbarmhartige beeldtaal en de film vullen met authentieke verwijzingen naar de wereld van de Vikingen.

Zie de scène waarin de Noormannen, voor ze ten strijde trekken, een ritueel rond het kamvuur uitvoeren. De woeste mannen geven zich over aan hun innerlijke beest, vallen grommend en grauwend op hun knieën en huilen naar de maan, gehoorzamen aan het monster dat dorst naar geweld. Later ontmoet Amleth een heks (gespeeld door Björk) die hem een onheilspellende toekomst voorspiegelt. Tijdens een inval in het dorp worden de dorpelingen geëxecuteerd of verkocht als slaven. Niemand is veilig. Het zijn dit soort beelden waar The Nortman mee imponeert.

Dan is er ook nog Skarsgard, die zijn lijf flink heeft opgepompt. Ik associeerde zijn postuur en manier van lopen met dat van een reusachtige pitbull. Het hoofd en de schouders naar voren gebogen, een intense en kwaadaardige blik in de ogen, de armen zwaaien breed langs het lichaam. Dit is geen figuur waar je ruzie mee wil maken. Als hij boos is bijt hij en laat niet meer los. Dat kan je letterlijk opvatten.

Alhoewel dit Eggers’ eerste film onder studiosupervisie is geworden, heeft hij van The Northman duidelijk zijn eigen ding kunnen maken. Het is een woeste film vol mannen die er alles aan doen om te overleven. De geldschieters vonden het barbaarse geweld schijnbaar prima, er werd wel een voorwaarde gesteld: geen piemels in beeld. Wel veel bloed en brekende botten, God verhoede dat er een lul wordt getoond.

The Northman probeert wel nog wat meer uit het verhaal te persen en komt zelfs met een plottwist op de proppen, ik vond die niet zo heel sterk. Het voelde vooral logisch, gezien de inspiratiebron waar Eggers uit heeft geput. De film verliest ook aan spanningskracht tijdens de rustmomenten, die ik ervoer als intermezzo’s tussen de gevechten. De smaak en sensatie van The Northman is echter zo dominerend dat ik die stukjes wel kan vergeven.

Via het scherm van De Uitkijk bevond ik mij ruim twee uur lang in een ijskoude en keiharde wereld waarin het recht van de sterkste geldt. Dit is een universum waarin genade niet bestaat en zelfs een potje voetbal kan uitlopen in een stevig vuistgevecht. Ik ben erg blij dat Eggers de taak van regisseur alsnog accepteerde. Met hem achter de camera is The Northman een meesterwerk geworden.

Regie: Robert Eggers. Met: Alexander Skarsgard en Anya Taylor-Joy