Het rommelige productieproces van Alien 3 was een duidelijk voorteken van hoe de film zou uitpakken. Verschillende ideeën passeerden de revue en werden van tafel geveegd. Sigourney Weaver vroeg zich naar eigen zeggen af hoe vaak haar personage Ripley nog ingezet kon worden, wat zij nog kon toevoegen aan het verhaal. Nadat onder andere David Twohy zich aan het scenario had gewaagd, kreeg Vincent Ward de kans om het script uit te werken en werd David Fincher aan boord gehaald voor de regie. Net als Ridley Scott en James Cameron was hij een nieuweling.

Het verschil met zijn voorgangers was dat hij vooralsnog videoclips had geschoten. Dat hoeft natuurlijk niets te zeggen, Michael Bay deed ook eerst ervaring op als maker van clipjes. Maar Fincher kreeg nu voor het eerst te maken met een grote groep mensen met wie hij moest samenwerken. Om nog maar te zwijgen van de in zijn nek hijgende studiobazen. Daar kwam bovenop dat het script geregeld werd herschreven, met als resultaat dat reeds gefilmde scènes soms direct weer in de prullenbak konden.

Alien 3 begint met Ripleys neergestorte ruimteschip op een planeet vol met gevangenen. Newt (Carrie Henn) en Hicks (Michaek Biehn) hebben de crash niet overleefd, Ripley bevindt zich te midden van een groep mannen die jarenlang geen vrouw meer gezien hebben. Vergeet de strijdster of de moederfiguur. Nu is Ripley het uitgekauwde cliché dat in zoveel films is gebruikt: het lustobject. Eén keer geeft zij zelfs toe aan de begeerte en deelt zij de lakens met Clemens (Charles Dance), een gevangene die chirurgische werkzaamheden uitvoert. Waarom zij dit doet? De suggestie wordt gewekt dat zij een vraag wil vermijden en op deze manier de aandacht afleidt. Je kan je afvragen waarom zij niet gewoon haar mond houdt. Of überhaupt geen antwoord wil geven.

Drie jaar later nam hij glorieus wraak met één van de beste thrillers ooit: Se7en.

Helemaal bizar wordt het met de plottwist die erin is gegooid. Wat blijkt? Ripley is zelf “bezwangerd” door het buitenaardse wezen. Even de plotgaten die dat veroorzaakt terzijde geschoven, is dit wel een interessante wending. Ripley is nu namelijk “moeder” van het monster. Welke consequenties zou dit hebben? Hoever zou dit kunnen worden doorgetrokken? Wie weet transformeert Ripley zelf in het monster en wordt zij zo letterlijk de monsterkoningin.

Die gedachte slaat werkelijk nergens op en past juist daarom zo goed in het script van Alien 3. Fincher had andere plannen en dumpte zijn protagonist gewoon in een zee van vuur. Waarschijnlijk had hij er schoon genoeg van en dat neem ik hem niet kwalijk. Ook Weaver had geen enkel probleem met dit slot, omdat zij vreesde dat Ripley als personage zou komen vast te zitten in een oneindige cyclus van “wakker worden met monsters”.

Alien en Aliens vormen met hun genreverleggende benadering mijlpalen in de sciencefiction. Alien 3 lijkt die nalatenschap achteloos weg te gooien. Het is bizar hoe met de personages is omgegaan. Fincher probeerde om er nog iets van te maken maar onderving consequente tegenwerking van de studio. Hij heeft zich achteraf van de film gedistantieerd, beschouwt het als een prul waar hij niets mee te maken wil hebben. Ergens hoopte hij zelfs dat de film niet uit zou komen. De studiobazen zouden hun namen toch niet hieraan willen verbinden…? Hij had niet gerekend op de dollartekens die permanent in hun ogen stonden. En Alien 3 bracht inderdaad heel wat dollars op.

Gedesillusioneerd keerde Fincher na Alien 3 terug naar de wereld waarin hij zich veel comfortabeler voelde.

Het was nu wel gedaan met Ripley en die enge buitenaardse monsters. Zeker gezien het vurige slot. Niemand haalde het in zijn hoofd om nog iets te bedenken voor een vierde deel. Toch? Tja, geld is geld. Alien 3 bracht genoeg op om Ripley tot leven te wekken voor meer ruimteavonturen. Het was opnieuw een jonge regisseur die de film mocht draaien. Het betrof ditmaal een Franse, die de kans kreeg aangeboden om een Amerikaanse film te maken: Jean-Pierre Jeunet.

Gedesillusioneerd keerde Fincher na Alien 3 terug naar de wereld waarin hij zich veel comfortabeler voelde. Gewoon lekker filmen wat hij wilde filmen, zonder onnodige bemoeienis van opdringerige studiobazen. Drie jaar later nam hij glorieus wraak met één van de beste thrillers ooit: Se7en.

Regie: David Fincher. Met: Sigourney Weaver en Charles Dance

Deze recensie is eerder in aangepaste vorm gepubliceerd op Fantasize in het kader van de rol van de vrouw in het fantastische genre.