Wat mijn oordeel over Shrek ook moge zijn, het was een hit. De filmcritici én het bioscooppubliek genoten van de avonturen van de groene oger, zijn babbelzieke ezel en de eigengereide prinses. Als iets de geur van succes met zich meebrengt, moet er wel een vervolg komen. Dus drie jaar later was daar Shrek 2. Vervolgen hebben in het algemeen niet zo’n goeie naam, in dit geval durf ik te stellen dat het vervolg beter is dan het origineel. Als ik Shrek 2 moet vergelijken met zijn voorganger, dan zou ik zeggen dat Shrek voelt als opbouw. In dat deel worden de belangrijkste personages geïntroduceerd.

Dat scheelt, want nu hoeven wij niet meer te weten wie Shrek, Fiona en Donkey zijn. Hun karakteristieke kernmerken zijn in het voorgaande deel immers vastgelegd. De regisseurs en scenaristen kunnen zich daarom direct storten op het verhaal van Shrek 2. Shrek en Fiona leven een supergelukkig leven in het moeras, als er een uitnodiging volgt van Fiona’s ouders. Zij willen hun dochter weer zien en kennismaken met haar redder. Iedereen die Shrek heeft gezien weet dat Fiona’s ouders voor een grote verrassing komen te staan. Hun meisje heeft namelijk een iets ander uiterlijk gekregen.

Fiona’s vader (ingesproken door John Cleese) weet zich geen raad met de nieuwe verschijning van zijn dochter, de koningin (Julie Andrews) probeert de situatie zo goed mogelijk te accepteren. Welke keuze hebben zij anders? Fiona mag dan een oger zijn die hen bijna doodknuffelt, zij blijft hun dochter. De verdere kennismaking verloopt niet helemaal soepel. De koning en Shrek kunnen elkaars bloed wel drinken, Fiona probeert de lieve vrede te bewaren. Als dit niet lukt, wordt zij kwaad op haar vriend en haar vader. Waarom begrijpen die twee koppige sukkels niet hoe belangrijk wederzijdse acceptatie voor haar is?

De grappen zijn scherper en donker, de verwijzingen naar sprookjesfiguren voelen minder als een truc.

Deze taferelen leveren heerlijke scènes op die zowel dramatisch als humorischtisch zijn. Tussendoor loopt ook de überijdele Prince Charming (Rupert Evrett) rondt. Hij wil dolgraag prinses Fiona redden, als hij het kasteel betreedt waar zij gevangen zou zitten treft hij de wolf uit Roodkapje aan. Die weet hem te vertellen dat zijn geliefde prinses op huwelijksreis is. Noch Prince Charming, noch zijn moeder de Petemoei (Jennifer Saunders) zijn gelukkig met deze ontwikkelingen. Had de koning immers niets iets beloofd aan Prince Charming…?

De Petemoeifee is een heerlijke schurk. Haar motief is vergeetbaar (een oger trouwt niet met een prinses, zo zeggen de sprookjesboeken…), ik vind het bewonderenswaardig hoe zij aan haar idealen vasthoudt. Geen denken aan dat een oger met Fiona trouwt en dat haar zoon vanaf de zijlijn toekijkt. Als ik deze boosaardige toverelf moet vergelijken met Lord Farfuaad, komt zij echt wel als winnares naar voren. De korte vorst mag niet eens in de schaduw staan van het ijskoude kreng dat ook de koning in haar macht heeft.

Er is nog een personage dat echt niet onbenoemd mag blijven. In een poging om zijn toekomstige schoonzoon uit te schakelen, roept de koning de hulp in van een geducht huurmoordenaar. Iemand die geen problemen heeft met een gigantische oger en zo zijn nagels uitslaat. Ik heb het over niemand minder dan Puss in Boots. Ofwel, de Gelaarsde Kat, ingesproken door Antionio Banderas. Fantantastisch hoe hij het ene moment sissend zijn nagels uitslaat en het andere moment medelijden opwekt door grote ogen op te zetten.

Shrek 2 is op vrijwel elk niveau beter dan het eerste deel.

Ook hier is de boodschap – blijf jezelf – hetzelfde als in Shrek, het vervolg durft een bedenkelijke plotbocht te nemen. Shrek 2 wekt heel even de indruk van een ander slot, uiteindelijk komt alles goed. Maar het heeft tenminste het lef om heel kort iets anders te sguggeren. Dit is een gevalletje waarin het vervolg veel meer lef toont dan zijn “revolutionaire” voorganger.

Shrek 2 is op vrijwel elk niveau beter dan het eerste deel. De grappen zijn scherper en donkerder, de verwijzingen naar sprookjesfiguren voelen minder als een truc. Ze voegen wezenlijks iets toe aan de film, in plaats van dat de regisseurs en schrijvers een soort slimmigheidje toepassen. Dit is alles wat ik miste bij Shrek.

Regie: Andrew Adamson & Kelly Asbury & Conrad Vernon. Met: Mike Myers en Cameron Diaz