Waarom nu deze obsessie?

Er hingen met helium gevulde ballonnen aan het plafond van mijn stamkroeg. Een restant van Saint Patrick’s Day. Een van deze ballonnen zakte naar beneden, tot hij net boven de grond hing en vervolgens rond ging zweven.

Waarom ballon?

Het deed mij ergens aan denken, deze door de kroeg luchtwandelende ballon. Het had iets aandoenlijks. Alsof hij zich had losgemaakt van zijn ballonnenfamilie en in zijn uppie de omgeving verkende. Dit beeld had iets magisch. Ja, de deur stond open, er kwam wind binnen, de ballon werd uiteraard gestuurd. Maar toch. Een ballon die de kroeg verkend. Dat klinkt toch fantastisch?

Deze ballon ging van tafel naar tafel en keerde terug om op te stijgen en over de bar te zweven. Ik kon mijn ogen er niet van afhouden. Terwijl de gasten dronken en het personeel de de drankjes brachten, was hier de ballon die heel rustig zijn ding deed. Het trok zich van niets en niemand wat aan. Waarom zou het?

Dit beeld had ook iets merkwaardigs. Dat de ballon de kroeg in werd geblazen was logisch, de wind blies immers naar binnen. Maar hoe kon de ballon richting de deur zweven, terwijl er helemaal geen sprake was van tocht richting de uitgang? Wellicht stond ergens een ventilator aan. Alleen voelde ik die niet.

Het kon niet anders, of ook de andere ballonnen zouden op den duur naar beneden zakken. Een ballonnenfamilie die neerdaalt om vervolgens te verschrompelen tot slappe stukjes plastic.

Toen ik de ballon op Instagram had geplaatst, verwees een van mijn beste vrienden naar de griezelroman IT van Stephen King. Verdorie. Dus daar deed die ballon mij aan denken.