Ik had werkelijk geen idee van The Texas Chainsaw Massacre 2022, het nieuwste hoofdstuk in de illustere horrorfilmserie. Eigenlijk had deze titel in de bioscopen moeten draaien, na niet al te geslaagde (zeg maar gerust desastrueuze) testvoorstellingen, werd besloten om deze horror dan maar op Netflix te gooien. Het is dat ik hier en daar wat besprekingen voorbij zag komen, anders was The Texas Chainsaw Massacre 2022 helemaal aan mijn aandacht ontglipt. Al vraag ik mij achteraf af hoe erg dat nou zou zijn geweest. In de eerste scènes wordt al kritiek geuit op wapenbezit.

Het wordt nog erger als zij in het dorpje, vlakbij het huis dat ze hebben gekocht, een vlag met racistische symboliek zien wapperen. Slaat regisseur David Blue Garcia werkelijk de kant van woke op? Wil hij de mythische Leatherface, de met kettingzaag bewapende seriemoordenaar, gebruiken om maatschappelijke kritiek te leveren? Ja. Dat is inderdaad de bedoeling. Want Lila (Elsie Fisher) heeft een schietpartij op school overleefd en wordt al panisch als zij een wapen ziet. Kan je nagaan hoe comfortabel zij zich voelt in Texas, waar iedereen openlijk met een wapen rondloopt.

Op zich, een dergelijke achtergrond biedt wel kans op een interessant personage. Maar Garcia besteedt wel erg weinig aandacht aan Lila’s traumatische ervaringen (waarom dit dan überhaupt inzetten), en wil liever zijn camera op Leatherface richten. Alleen maakt hij wel een epische fout. The Texas Chainsaw Massacre 2022 zou zich namelijk vijftig jaar na Tobe Hoopers klassieker afspelen. De Leatherface in dit vervolg ziet er inderdaad uit als een vijftiger. Of zestiger. Hooguit. Maar… hoe oud was hij dan in het origineel? Was hij een tiener? Nee toch? Waarom draagt hij hier eerst niet zijn ranzige masker van mensenvlees? Hoezo heeft hij zich al die tijd in dit dorp verstopt zonder ontdekt te worden?

Wat wel werkt zijn de door drugs geïnduceerde nachtmerriebeelden, ondersteund met prachtige, dreigende muziek, die hier en daar de kop opsteken.

Ook bijzonder is dat hij nu plots een moeder heeft. Waar was zij in het eerste deel? Had Leatherface wel een moeder? En zou zij na een halve eeuw niet veel ouder moeten zijn? Nog verwarrender is de terugkeer van Sally (Olwen Fouéré), die in het eerste deel nog van Leatherface’s kettingzaag wist te ontsnappen. Nog afgezien van de vraag wat zij aan het verhaal toevoegt (helemaal niets), had zij echt vijftig jaar nodig voor zij de confrontatie met haar kwelgeest aan kon gaan?

Garcia dicht de gapende plotgaten met overdadige bloedfonteinen, en zet scènes in die overduidelijk moeten aansluiten op de huidige tijdsgeest. Leatherface waggelt met zijn kettingzaag een bus binnen. Wat doen al die millennials? Ze pakken hun telefoon om de psychopaat op beeld te krijgen. Zelfs als de kettingzaag zich brullend tegoed doet aan de passagiers en de ramen rijkelijk bespat raken met bloed, blijft het filmen doorgaan. Op een absurde manier vond ik dit nog grappig ook. En ach ja, de personages. Wat kan ik nog over ze zeggen? Bordkartonnen figuren, rijp voor de slacht. Gut, daar wordt een kop afgezaagd. Iemands wang wordt opengehaald.

Het lijkt als een hoop ideeën die nauwelijks navolging krijgen. Een beetje van dit, beetje van dat, laat Leatherface lekker zijn ding doen, en hoppa. Zo werkt het natuurlijk niet. Had gewoon Lila het echte hoofdpersonage gemaakt, had dat trauma meer de ruimte gegeven. Daar zit namelijk een fantastisch verhaal over een gebroken ziel die haar pijn moet accepteren.

Zo voelt deze horror ook, apocalyptisch.

Helaas is Garcia meer geïnteresseerd in generieke moorden en rond hij het verhaal af met een geforceerd nihilistisch slot. Hij kopieert ook nog even het iconische eindbeeld, waarin Leatherface met zijn kettingzaag staat te zwaaien. In The Texas Chainsaw Massacre maakte dit beeld inderdaad indruk, hier is het een opzichtige imitatie.

Wat wel werkt zijn de door drugs geïnduceerde nachtmerriebeelden, ondersteund met prachtige, dreigende muziek, die hier en daar de kop opsteken. Ik moest soms aan Godspeed You! Black Emperor denken, met hun apocalyptische geluiden. Zo voelt deze horror ook, apocalyptisch. Zeker als Leatherface in de stromende regen staat, in het aardedonker, met verder niemand, op Lila en haar zus na. Het is alleen zo jammer dat onder de sinistere atmosfeer van The Texas Chainsaw Massacre 2022 een dode inhoud ligt.

Regie: David Blue Garcia. Met: Sarah Yarkin en Elsie Fisher