Waarom nu deze obsessie?

Het coronamonster had mij vorige week te pakken. Toen mijn hoofd zich gestaag met watten vulde besloot ik een zelftest te doen. De positieve uitslag was geen verrassing, de twee roze streepjes op het witte staafje benamen mij toch even de adem.

Waarom 2 streepjes?

Door die twee streepjes hoorde ik ineens bij de statistieken. Ik kreeg het doodsbenauwd van de scenario’s waar ik zo vaak over had gehoord. Maar hé, ik ben gevaccineerd. Dat stelde toch gerust. En er gaat inmiddels een mildere variant van corona rond. Wat overigens niet wil zeggen dat ik dit virus als mild heb ervaren. Integendeel.

Op woensdag ervoer ik een overweldigend verlangen om in bed te blijven liggen. Dat verlangen broeide ‘s ochtends in mijn kop en had mij ‘s middags volledig in de greep. ‘s Avonds lag ik glazig in bed naar het plafond te staren. Even opstaan om naar de wc te gaan? Wat drinken pakken? Even omdraaien? Handelingen die ik normaal gesproken fluitend uitvoer, maar die nu al mijn krachten kosten. Ik kan het nog het beste beschrijven als een trage uppercut die mij knockout sloeg. Ik heb urenlang geslapen en ben de tijd totaal uit het oog verloren.

Langzaam trad ook de hoofdpijn in, alsof mijn kop tussen twee reusachtige handen werd geperst. Denken was niet alleen vermoeiend maar ook pijnlijk. Intens pijnlijk. Ik hoopte nog mijn filmbesprekingen te continueren, dat plan schoof ik spoedig opzij. Het idee om eens diep na te denken over mijn mening en die vervolgens goed te formuleren, kostte zoveel energie dat ik niet eens de kracht had iets te schrijven.

Godzijdank ben ik deze week uit bed gerold en is mijn energie grotendeels weer teruggestroomd. De overweldigende slaaplust is verdwenen, de schrijflust is wedergekeerd. Met het laatste ben ik misschien nog wel het gelukkigst.

Ik ben sinds de middelbare school niet meer ziek geweest en hoopte dat corona buiten mijn lijf zou blijven. Niet dus. Ik weet nu tenminste hoe het is, deze “milde griep”. Ik wil die twee streepjes voorlopig niet meer zien.