Stel je eens voor, een online computerspel waarbij jouw personage een open wereld betreedt waarin alles mogelijk is. Het doel is om zoveel mogelijk ervaringspunten te verzamelen. Dat kan door overvallen te plegen, andere personages neer te knallen en meer van dat soort gezelligheden. En stel nou eens dat één van de personages die puur dienst doet als figurant (NPC, ofwel Non Playable Character), zich los weet te maken van het rigide script en een eigen bewustzijn ontwikkelt. Niet dat dit personage ook weet dat hij deel uitmaakt van een spel. Wat hem betreft is dit ook echt dé wereld.
Klinkt toch intrigerend? Het is de premisse van Free Guy, met in de hoofdrol de übervrolijke Ryan Reynolds als Guy. Iedere dag staat hij op, groet zijn geliefde goudevis, trekt zijn handelsmerk overhemd aan en gaat naar de bank om te werken. Hij wenst iedereen niet zozeer een goedemorgen, maar een “héle goedemorgen”. Dat alles en iedereen om hem heen intussen ten prooi valt aan de meest gewelddadige incidenten, nou ja, dat hoort erbij. Net als dat de barista maar één soort koffie kan maken. Of de bank iedere dag overvallen wordt.
Dat klinkt flauw, ik vind dit soort humor fantastisch. De botsing tussen Guy’s onverwoestbare goede humeur en de ellende die zich om hem hen afspeelt is zo groot, dat ik er alleen maar smakelijk om kan lachen. Reynolds is zo’n acteur die helemaal op zijn plek is in dit soort absurde, gortdroge komedies. Geef hem ook nog prachtige, idiote oneliners (hoe hij de koffie prijst is briljant) die hij met alle gemak over de tong laat rollen en het lachfeest is compleet.
Misschien dat er een Free Guy 2 moet komen, met een scenario dat meer mogelijkheden verkend.
Helaas duurt het niet lang voor Free Guy het terrein van de brave komedie bereikt. Van fascinerend concept dat nog alle kanten uit kan (mijn macabere fantasie weet er wel raad mee), naar een binnen de lijntjes gekleurd verhaal over de kracht van liefde en voor jezelf opkomen. Het spel is namelijk bedacht en gebouwd door Keys (Joe Keery) en Millie (Jodie Comer), waarna de “kwaadaardige” techbaas Antwan (Taika Waititi) hun creatie overkocht. Hun code zit echter nog in het spel verstopt. Antwan wil met een nieuwe versie van dit spel de sporen wissen en zo doen alsof het helemaal van hem is.
Terwijl, er is hier sprake van hoogontwikkelde kunstmatige intelligentie. Is dat niet even nét wat meer waard dan plagiaat? Zou Antwan hier niet nog meer mee kunnen scoren? Ook opmerkelijk: als Millie in het spel zit om de code op te sporen, wordt Guy halsoverkop verliefd op haar. Iedere vorm van fysiek contact is onmogelijk, maar de twee kussen elkaar wel. Niet dat daar een knop voor is, toch kan Guy naar voren buigen om Millie een kus te geven. Wat zou dit zeggen over menselijk contact? Zou dit een voorbode kunnen zijn op futuristische relaties? Dat alles geschiedt via het beeldscherm?
Het zijn interessante vragen die geen enkele keer navolging krijgen. Free Guy gaat ook helemaal niet over diep filosofische kwesties, het wil gewoon zijn publiek vermaken. Het jat nog even scènes uit The Truman Show, het idee van Groundhog Day en plant wat YouTube-persoonlijkheden om zo het internetpubliek tegemoet te komen. Hapklaar kijkplezier gegarandeerd.
Ik blijf het concept van Free Guy wel geweldig vinden.
Reynolds is de ultieme droogkloot die Guy perfect vertolkt en Free Guy nog de moeite waard maakt. Er had hier zoveel meer ingezeten. Het hoefde echt geen intellectuele denkfilm te worden waarin de personages superdiepe discussies houden over het leven. Maar nu is wel voor een heel veilig pad gekozen. Heel soms is de vervreemding te proeven, het wordt nooit doorgezet.
Ik blijf het concept van Free Guy wel geweldig vinden. Want stel nou dat die NPC’s zich ook zouden kunnen voortplanten? Stiekem hun eigen wereld bouwen en dan de macht grijpen? Wat als er oorlog zou ontstaan? Of, nog beter, er een weg naar onze wereld gevonden wordt gevonden? Welke consequenties zou dat hebben? Misschien dat er een Free Guy 2 moet komen, met een scenario dat meer mogelijkheden verkend.
Regie: Shawn Levy. Met: Ryan Reynolds en Jodie Comer