Ik ben nog altijd groot liefhebber van fantastische verhalen en bijzondere personages, dit wil niet zeggen dat ik geen waardering heb voor de “gewone” vertellingen. Nuchtere films die met beide benen stevig op de grond staan. Een ouderwets ambachtelijk drama met kop, midden en staart, waar duidelijk vakmanschap vanuit gaat. The Tender Bar, geregisseerd door George Clooney, is zo’n soort film. De jonge JR (afwisselend gespeeld door Daniel Ranieri en Tye Sheridan) verhuist noodgedwongen met zijn moeder (Lily Rabe) naar zijn grootvader (Christopher Lloyd) en oom Charlie (Ben Affleck).
JR’s vader (Max Martini) werkt bij de radio en ontfermt zich nauwelijks over zijn zoon. Charlie, die een kroegje runt, trekt zich het lot van JR aan en werpt zich op als vaderfiguur. JR ontdekt een talenknobbel te hebben en wordt door Charlie aangemoedigd zoveel mogelijk te lezen en schrijven. JR’s moeder ziet haar zoon liever rechten studeren. Op die manier heeft hij tenminste kans op een goeie baan. Dan is er ook nog Sidney (Briana Middelton) op wie JR smoorverliefd wordt. Maar zij dumpt hem iedere keer, waarop hij toch weer smekend terugkomt.
De magische wereld van literatuur blijft hem verleiden en JR gaat aan de slag als stagiair bij de krant. De stukjes die hij mag tikken bieden wel wat creatieve voldoening, de romancier in hem blijft verlangen naar een echt boekendebuut. Memoirs zijn in, zo wordt steeds geroepen. In 2005 debuteerde hij met het autobiografische The Tender Bar, waarop meer boeken zouden volgen. Terwijl JR struikelend opgroeit, voorziet de volwassen versie (Ron Livingston, van wie wij alleen de stem horen) de gebeurtenissen van commentaar.
Er zullen heus wel betere films zijn over dit onderwerp, tussen de superhelden, vervolgen en remakes door vind ik The Tender Bar best lekker.
Clooney, die sinds Confessions of a Dangerous Mind zijn kunnen als regisseur heeft bewezen, staat nu echt alleen achter de camera. Geen korte rol of cameo, alleen de regie. En dat is prima. Rabe, Affleck, Ranieri en Sheridan krijgen nu ook alle ruimte om te schitteren, zonder dat een superster onbedoeld de aandacht inpikt.
Ik lees her en der de kritiek dat The Tender Bar niet zo bijzonder is. Waarom moest Moehringer – zoals JR echt heet – eigenlijk zijn memoires schreef en waarom ze verfilmd moesten worden. Zo opmerkelijk was Moehringers jeugd ook niet. Een jonge kerel die zich moet redden zonder echte vader en verlangt naar het schrijverschap. Hoe uitgekauwd wil je het hebben? Is dit verhaal niet al duizenden keren verteld?
Dit commentaar begrijp ik, alleen ben ik het er niet mee eens. The Tender Bar is namelijk niet bedoeld als baanbrekende cinema. Dat wil het ook niet zijn. Clooney mikt niet op een unieke, grootse filmervaring. Hij gebruikt het klassieke gegeven voor een intiem en aandoenlijk verhaal. The Tender Bar is het oproepen van een warmbloedige, nostalgische sfeer. Het is een opgroeidrama over een jongen die hunkert naar een band met zijn vader. Tot hij ziet wat voor klootzak die “radiostem” eigenlijk is en leert om definitief op eigen benen te staan.
De beste manier om The Tender Bar te beschrijven is als een persoonlijk en oprecht zelfportret.
Van alle acteurs vind ik Affleck trouwens de grootste verrassing. Hij is en blijft een speler met lome uitstraling, toch kan hij een vonk creëren. Zoals nu. Zonder gekunstelde maniertjes zet hij met Charlie een macho met klein hartje neer. Ik vind deze rol goed bij hem passen. Ik geloof zo dat hij in zijn kroeg een soort bibliotheek heeft staan en JR onderwijst over de “mannenwereld”. Hij is het alfamannetje met uitgesproken meningen, tegelijkertijd heeft hij iets gevoeligs. Intellectueel zelfs. Het is één van Afflecks betere acteermomenten van de afgelopen jaren.
De beste manier om The Tender Bar te beschrijven is als een persoonlijk en oprecht .zelfportret. Er zullen heus wel betere films zijn over dit onderwerp, tussen de superhelden, vervolgen en remakes door vind ik The Tender Bar best lekker. Zoals ik al zei, gewoon een mooi drama.
Regie: George Clooney. Met: Tye Sheridan en Ben Affleck