Neem de explosies van Michael Bay, het onderkoeld machovertoon van Sean Connery, de poppenkast van Nicolas Cage en de ijzige intensiteit van Ed Harris, gooi deze mannen even in de hogedrukpan, en dan krijg je het knalavontuur The Rock. Harris is generaal Francis Hummel. Hij wil wraak nemen op de overheid, omdat zij jarenlang hebben geweigerd om families van overleden militairen behoorlijk uit te betalen. Hij neemt Alcatraz in beslag en gijzelt de toeristen die daar rondlopen. Vanuit daar organiseert hij een raketaanval op het vasteland, bedoeld als dreigement om zijn eisen kracht bij te zetten.
De FBI stuurt chemicus Stanley Goodspeed (Cage) erop af om de met chemicaliën gevulde raketten onschadelijk te maken. Om de gevangenis binnen te komen wordt hij geholpen door John Mason (Connery). John is immers één van de weinige gevangenen die uit Alcatraz wist te ontsnappen. Dus kan hij ook een weg naar binnen vinden.
Deze premisse is natuurlijk in een uur of anderhalf opgelost. Gewoon eventjes Alactraz insluipen, Francis en zijn gevolg neermaien, raketten onschadelijk maken, op het einde ontvangen Stanley en John medailles voor hun heldendaden. Laat de eindtitels maar over het scherm rollen. Eind goed, al goed. Bay heeft andere plannen, want zo makkelijk hoeft het nou ook weer niet te zijn. De voormalige videoclip-regisseur is nog altijd liefhebber van achtervolgingen, explosies en scènes vol sfeerlicht. Bay weet The Rock dan ook vol te proppen met gelikte scènes.
The Rock is Bays’ best beoordeelde film.
Zo zit Stanley John minutenlang op de hielen met een motor. En als zij eindelijk bij Alcatraz zijn aangekomen, neemt Bay ruim de tijd voor ze hun doel bereiken. Francis mag dan een doorgedraaide militair verbeelden, Bay geeft hem wel nog even een monoloog bij het graf van zijn vrouw. De regen valt traag naar beneden, de belichting bekranst Francis als een heilige. Daaronder speelt nog opzwepende muziek om de ernst van de situatie te benadrukken. Het is weer duidelijk dat Bay een zwak heeft voor het leger.
Lang na zijn James Bond-faam is Connery nog altijd een overtuigend actieacteur. Ten tijde van The Rock had hij de respectabele leeftijd van zesenzestig, hij beweegt zich nog erg soepel. Cage houdt het ergste geschmier verborgen, als het nodig is gaat hij ouderwets los voor het komische effect. Dat is dan ook weer op zijn Cage, zoals dat hij ineens zijn stem verhoogt of woorden benadrukt wanneer je het niet verwacht. Hij blijft een heerlijk onvoorspelbare acteur. Connery geeft stoïcijns tegenwicht.
Harris is de enige acteur die een gelaagd personage neerzet en The Rock nog iets van drama geeft. Zonder terug te vallen op maniertjes of persoonlijkheid zet hij een gekrenkt karakter neer dat spijt krijgt van de georganiseerde terreurdaad. Niet dat The Rock dan ineens een diepe boodschap gaat vertellen, het is wel één van de weinige keren dat Bay gebruik maakt van nuance. Hoe geloofwaardig die grijstint is laat ik lekker aan jullie over.
Bay is naar eigen zeggen het trotst op deze actiefilm, ik geef hem groot gelijk.
Het is in eerste instantie het soort actiefilm waar het door Bay beoogde publiek bij weg kan kwijlen, ik geniet hier ook van. Dat de plot nog dunner is dan een vel papier maakt niet uit. De actieregisseur maakt er een smakelijke wegkijkfilm van met topacteurs die er hun eigen kruiden aan toevoegen. Wel had ik gehoopt dat Cage nog iets meer uit zijn plaat zou gaan.
The Rock is Bays’ best beoordeelde film. Het werd overladen met positieve prijzen (op de Yoga Award voor Worst Foreign Film na dan), dat is wel eens anders geweest. Bay is naar eigen zeggen het trotst op deze actiefilm, ik geef hem groot gelijk. The Rock is niet de meest hoogstaande film die je zal tegenkomen, het is wel Bays vermakelijkste en nuchterste werk. Ik weet dat dit nogal wat zegt over de rest van zijn oeuvre.
Regie: Michael Bay. Met: Nicolas Cage en Sean Connery