Het zat Armie Hammer jarenlang mee. De blonde reus met blauwe ogen was gelukkig getrouwd, had kinderen en genoot een sterke schermaanwezigheid. Met zijn diverse rollen bewees hij zich als een flexibele acteur die de kijker mee kon nemen op de emotionele reis van zijn personages. En toen, in 2021, werd hij beschuldigd van verkrachting en een fetisjisme voor kannibalisme. Hammer zag zijn leven ineenstorten. Volgens IMDB staan er nog wat projecten op stapel, zijn agent en publicist hebben hem laten vallen. Op zich, de filmwereld heeft eerder genade getoond voor zondaars.
Maar ik vraag mij af of Hammer dit schandaal zal overleven. Hoeveel van die zondaars kregen rode oortjes door te fantaseren over het consumeren van mensenvlees? Nou ja, voorlopig is hij even klaar met films, Wounds is een van de laatste waarin hij verscheen. Het is van dezelfde regisseur die het benauwende Under the Shadow maakte. Ging die film over spoken in de oorlog, Wounds gaat over een bezeten barman en ander vaag gedoe.
Om het publiek warm te maken voor de bloedserieuze inhoud, begint Wounds met een citaat uit Joseph Conrads Hearts of Darkness. Als je citeert uit een van de donkerste boeken uit de wereldliteratuur, dat bovendien als bronmateriaal diende voor een filmklassieker, leg je de lat als regisseur wel erg hoog. Als het resultaat niet verbluft zal de film knetterhard struikelen over zijn eigen pretenties.
Hammer is een sterk acteur, hij kan niet voorkomen dat Wounds tenonder gaat aan hoogmoed.
Hammer is barman Will die op een rumoerige nacht de telefoon van een student in handen krijgt. Er volgen merkwaardige berichtjes op de telefoon. Iets over rituelen om een poort te openen. Eerst denkt Will dat de studenten een geintje met hem uithalen. Tot hij vreemde dingen ziet en achtervolgt wordt door demonische wezens. Zijn liefde voor voormalige vlam Alicia (Zazie Beets) laait weer op, terwijl zijn relatie met Carrie (Dakota Johnson) sterk bekoelt. Hij wordt jaloers op Carries omgang met haar professor maar kan zijn poten niet van Alicia afhouden.
Ik heb een beetje het gevoel alsof Babak Anvari niet kon kiezen tussen karakterstudie en horrorfilm, om gewoon voor een middenpad te kiezen. Door nooit echt een keuze te maken over de richting, blijft Wounds doormodderen in een soep van tegenstrijdige karakterhandelingen, nare beelden, mysticisme en pseudo-filosofie. Het is een allegaartje van Hellraiser, The Grudge en elke ander horrorfilm met eigen ideeën over leven, dood, hemel en hel.
Anvari prefereert duidelijk sfeer boven samenhang en helderheid. Hij weet ook echt wel goeie scènes te bouwen. Als Will onverzorgt en ongedoucht achter de bar staat is de spanning om te snijden. Net als wanneer hij en Alicia liggen te vozen, hij beelden ziet van dat bizarre portaal of denkt dat er honderden kevers over hem kruipen. Dan weet Anvari onbehagen op te roepen, vervreemding zelfs.
Het publiek vergeet veel, maar wie kiest er in hemelsnaam kannibalisme als fetisj?
Een dergelijke stijl hoeft niet problematisch te zijn, als het publiek maar iets krijgt ter dramatische houvast, om zelf invulling te geven aan de beelden. Wounds geeft veel mogelijkheden die elkaar bovendien flink in de weg zitten. Wat voegt bijvoorbeeld de nieuwe lief van Alicia (gespeeld door Karl Glusman) toe? Waarom is Will uitgekozen als gastheer voor die monsters? En waar slaat dat einde op? Het is lekker ranzig en verontrustend, ik snap totaal niet waar ik naar heb gekeken. Wounds is mij na de helft kwijt en krijgt mij ook niet meer terug.
Hammer is een sterk acteur, hij kan niet voorkomen dat Wounds tenonder gaat aan hoogmoed. Wounds pretendeert iets dieps te zeggen, ik vraag mij af of Anvari er helemaal bij was. Mocht Hammer als bij godswonder een tweede kans krijgen, dan moet hij echt betere filmkeuzes maken. Voor het zover is heeft hij nog een hele lange weg naar rehabilitatie te gaan. Het publiek vergeet veel, maar wie kiest er in hemelsnaam kannibalisme als fetisj? Ironisch genoeg vind ik dat een beter verhaal dan de onsamenhangende plot van Wounds.
Regie: Babak Anvari. Met: Armie Hammer en Dakota Johnson