Waarom nu deze obsessie?

Andrea Riseborough is dit jaar te bewonderen in Please Baby Please, een musical over naar het schijnt seks en gender (iemand The Rocky Horror Picture Show?) Het leek mij wel een mooi moment om Riseborough eens onder de loep te brengen.

Waarom Andrea Riseborough?

Goeie vraag. Wat is de magnetische aantrekkingskracht van deze actrice? Als ze in beeld verschijnt met geblondeerde haren en wenkbrauwen, bezit zij de androgyne kwaliteit van Tilda Swinton. Ze doet ook denken aan David Bowie met zijn buitenwereldse aura. Alsof Riseborough uit een ander universum komt en de aarde bezoekt om voor de camera op te treden. Met haar opvallende neus, voortanden en ravenzwart of bleekblonde haren, heeft ze een mystieke schoonheid die zich niet gemakkelijk in woorden laten vangen.

Op het eerste gezicht zie ik haar als een actrice voor de cinefielen. Ze zou eigenlijk louter in cultfilms moeten spelen. Films voor de echte liefhebbers die urenlang door DVD-bakken struinen om die ene obscure titel met haar te vinden. Ik zie haar ook echt voor mij als cultactrice.

Toch is dat absoluut niet het geval. Riseborough schakelt soepel tussen bloedeigenwijze arthouse (het in LSD gedrenkte Mandy) en meer publieksvriendelijk drama (The Electrical Life of Louis Wain). Van gedoemde goth tot de geliefde van Louis Wain. Riseborough werkt zonder moeite in zowel kunst als commercie, gedijt prima in beide werelden. Alsof er helemaal geen verschil bestaat tussen die twee tegenpolen. Zolang zij maar kan acteren.

Riseborough is een actrice die gewaagde keuzes maakt en er vol voor gaat. Het maakt haar niet uit waar ze in speelt en welk personage ze vertolkt. Dat is lef hebben. Een eigenschap die lang niet iedere acteur heeft. Riseborough onderscheidt zich met haar bijzondere voorkomen en redt zich in elk denkbaar genre. Ze gaat het nog ver schoppen. Daar ben ik van overtuigd.