Het is 1983 als Francis Ford Coppola zich onsterfelijk heeft gemaakt met epische maffiadrama’s en een bezeten oorlogsfilm. Na de grootschaligheid van die producties had Coppola zin in iets kleiners. Hij kreeg het boek Rumble Fish van S.E. Hinton in handen gedrukt en besloot de roman te verfilmen. Voor wie niet bekend is met Hinton (zoals ondergetekende), zij debuteerde op haar achttiende met The Outsiders, wat wordt beschouwd als de eerste “young adult novel”. Hintons debuut bleek zo succesvol dat het jaren duurde voor ze weer de dop van haar pen durfde te halen.
Opvolger Rumble Fish werd dus opgepakt door Coppola en gaat over tieners in industriële achterstandswijken. Rusty James (Matt Dillon) is een dolende tiener die verlangt naar de tijd van bendeoorlogen. Hij kan zomaar zijn zin krijgen omdat een rivaliserende groep hem heeft uitgedaagd voor een gevecht. Tijdens de confrontatie, waarbij hij wordt bijgestaan door zijn vrienden, keert zijn broer terug (Mickey Rourke), naar wie slechts wordt verwezen als The Motorcycle Boy.
Rusty James heeft zijn broer hoog op het voetstuk geplaatst, The Motorcycle Boy is de adoratie beu. Hij vindt het maar niets, hoe zijn broertje als een puppy achter hem aanloopt. Veel doen de twee jongens niet. Ze hangen wat rond, werken hun alcoholistische vader (Dennis Hopper) op de zenuwen en bezoeken hun vaste café.
Het is misschien niet zo revolutionair als The Godfather en Apocalypse Now, naar mijn mening doet Rumble Fish echt niet onder voor die klassiekers.
Het eerste wat mij opvalt aan Rumble Fish is hoe Coppola de film visueel heeft uitgewerkt. Weg zijn de beelden van overvloedige feesten en met stukgeschoten lichamen bezaaide veldslagen. Coppola heeft ervoor gekozen Rumble Fish in zwartwit te filmen en gebruikt opmerkelijke camerahoeken en ensceneringen. Zie de scène waarin Rusty James en zijn vader een onderonsje hebben, terwijl The Motorcycle Boy wijfelend om zich heen kijkt. De dialoog is naar de achtergrond gedrukt en het gezicht van Rourke komt vol in beeld. Ook bijzonder is de scène in het café, waar de uitbater (Tom Waits) van bovenaf wordt gefilmd. Coppola zou zich hebben laten inspireren door expressionistische films en dat is goed zichtbaar. Er zijn lange schaduwen, rook en verwrongen perspectieven, alsof Rumble Fish zich in een eigen wereld afspeelt.
Coppola houdt zijn film over opstandige tieners met beide benen op de grond dankzij een nieuwe generatie robuuste acteurs. Nou ja, toen was het een nieuwe generatie. Dillon en Rourke, Chris Penn en een piepjonge Nicolas Cage maken hun opwachting. Hun jongensachtige uitstraling geeft Rumble Fish zijn bravoure en opwinding, maakt van de film een aardse ervaring. Het is de perfecte testosteron-verzameling, een groep jonge kerels die uit is op commotie.
Zo wordt Rourke op fenomenale wijze geïntroduceerd. Het gevecht tussen de twee bendes is in volle gang als, vanuit de rook, een motor opduikt met daarop The Motorcycle Boy. Rourke doet niet eens zoveel. Gewoon kijken met een schuin glimlachje op zijn mond. Zijn verschijning op zich is genoeg om je de adem te doen stokken. Het is net of de combinatie van James Dean en Marlon Brando aan het publiek wordt voorgesteld. Een en al coolheid en machismo.
Met Rumble Fish liet Coppola zien dat hij ook zonder groots budget of gevestigde sterren een fantastische film kon maken.
Voor Cage was Rumble Fish een van zijn eerste echte films en ook hij doet mij denken aan Dean. Niet eens om hoe hij eruitziet, het gaat mij om de energie die van hem uitgaat. Die is nog lang niet zo manisch als in zijn latere films, hij bezit wel al dezelfde magnetische werking als Dean. Misschien is die van hem zelfs nog sterker. Hetzelfde geldt trouwens voor Penn. Hij heeft minder schermtijd, maar maakt net zoveel indruk. Jonge honden die gretig de aandacht van de kijker grijpen.
Met Rumble Fish liet Coppola zien dat hij ook zonder groots budget of gevestigde sterren een fantastische film kon maken. Het is misschien niet zo revolutionair als The Godfather en Apocalypse Now, naar mijn mening doet Rumble Fish echt niet onder voor die klassiekers.
Regie: Francis Ford Coppola. Met: Matt Dillon en Mickey Rourke