Ik was ervan overtuigd dat John Travolta niet lager kon zinken dan het geflopte Battlefield Earth. Hij zal de film tot aan zijn dood blijven verdedigen, ik kan zijn ridicule ruimteavontuur niet serieus nemen. Maar toen ontdekte ik dat hij in 2019 had samengewerkt met… Fred Durst. Jawel, de kerel van middelbare leeftijd die “rapt” en “zingt” in Limp Bizkit. Laat dit even op je inwerken. De man van ‘s werelds meest gehate nü-metalband heeft Travolta geregisseerd. Een samenwerking die geen kwaliteit garandeert. En toch was die samenwerking voor mij de reden om The Fanatic te kijken.
Gewoon, om te zien hoe Durst en Travolta hand in hand het ongeluk tegemoet lopen, aangemoedigd door hun corpulente ego’s. Travolta is Moose, een kerel met een matje die de hele film gekleed gaat in een fleurig overhemd. Moose is stapeldol op actieacteur Hunter Dunbar (Devon Sawa) en kan zijn geluk niet op als hij een handtekening kan krijgen. Er gaat iets mis en Moose ziet tot zijn teleurstelling de felbegeerde signatuur aan zich voorbijgaan.
Maar Moose is te veel fan om de krabbel zich zo door zijn vingers te laten glippen. Hij wacht Hunter op bij zijn grootse villa, waar zijn held hem duidelijk maakt weg te wezen. Dan kent hij de ijzeren wil van Moose nog niet. Hij gaat steeds een stapje verder om te krijgen wat hij wil. We weten dat het niet goed zal aflopen, omdat Mooses vriendin Leah (Anna Golja) op de geluidsband fluistert dat het “allemaal haar schuld is”.
De glans van zijn iconische status gaat zo wel erg hard slijten.
Durst verwijst visueel naar de morsige, wat ranzige undergroundthrillers, gezien de ietwat viezige sfeer waar hij The Fanatic in dompelt. Dat heeft nog wel wat, het gevoel van de foute thriller. Het wordt alleen zwaar onderuit gehaald door Travolta. Ik dacht eerst dus dat Moose zwakzinnig was. Of bipolair, oordelend naar zijn snel wisselende emotionele reacties. Het ene moment kijkt hij zijn gesprekspartner nauwelijks aan, vervolgens staat hij bij wijze van spreken op de grond te stampen van woede. Wat blijkt, Moose is autistisch. Ik geloofde het eerst niet, zag alleen een bloedirritante, hyperneurotische kerel met gedragsproblemen. Maar het is echt zo. Het enige wat ik daarop kan zeggen is: wow. Hoe kan de plank zo mis worden geslagen?
Durst baseerde het verhaal op eigen ervaringen, dan nog is het script uitgekauwd en volgepropt met clichés. Ik zit verveeld alle moetjes af te vinken, wacht ongeduldig af op de climax. Ik wéét dat Moose zal flippen, dat hij steeds dichterbij Hunter komt, niet doorheeft hoeveel grenzen hij overschrijdt, laat die dodelijk saaie aanloop in godsnaam zitten en kom gewoon met het bloederige klapstuk. Typisch genoeg weet Durst zelfs dat te verzieken met een bizarre en slappe anticlimax die van geen kanten klopt.
The Fanatic moet het sowieso niet van logica hebben. Moose kan gewoon door Hunters rondlopen zonder dat het alarm afgaat? Een lijk blijft dagenlang onzichtbaar? Niemand die de dode persoon mist? En Hunter slikt zulke goeie slaappillen dat hij niets eens wakker wordt als Moose een foto van hem neemt? Sterker nog, als hij de foto op sociale media post is er niemand die zich afvraagt wat die idioot uitvoert? Geen politie die… ach, waarom moeite doen om vragen te stellen.
Travolta zou de rol geaccepteerd hebben als ode aan zijn overleden zoon Jet.
Tussen de rotzooi die Durst op film heeft vastgelegd is er één lichtpuntje en dat is Sawa. Hij is de ster van de film. In tegenstelling tot zijn tegenspeler is hij namelijk wel geloofwaardig als hufterige acteur die zich van Moose wil ontdoen. Hij is niet de ongemakkelijke parodie die Travolta heet, maar maakt van Hunter een menselijk personage met nog enig reliëf. Helaas, in de wereld van The Fanatic is hij de boosdoener en Moose de goedbedoelende fan. Er is geen sprake van dat Durst hem genade schenkt.
Travolta zou de rol geaccepteerd hebben als ode aan zijn overleden zoon Jet. Hij was ook autistisch en stierf op jonge leeftijd na een toeval. Het is ontroerend om zo zijn zoontje te eren, The Fanatic is nog steeds een beroerde film en een nieuwe miskleun voor Travolta. De glans van zijn iconische status gaat zo wel erg hard slijten. Als hij die status überhaupt nog heeft.
Regie: Fred Durst. Met: John Travolta en Devon Sawa