Brian de Palma heeft ooit gezegd dol te zijn op overstilering. Hoe drukker en voller het beeld, des te gelukkiger hij wordt. Ik moest daaraan denken bij Man on Fire uit 2004 van Tony Scott. Het is een remake van de versie uit 1987, gebaseerd op het boek van A.J. Quinnell. Toen al had Scott graag achter de camera willen staan, de producenten kozen voor een andere regisseur. Zeventien jaar later greep Scott alsnog zijn kans en verplaatste de handelingen van Italië naar het broeierige Mexico. De opgefokte montage en bedwelmende beelden moeten aansluiten bij Mexico’s onrustige, hypernerveuze energie.

Man on Fire is nog maar net begonnen en ik krijg er de zenuwen van. Als het verhaal en de personages worden geïntroduceerd komt de film gelukkig tot rust. De hoofdrol is voor Denzel Washington, die de alcoholistische en voormalige CIA-agent John W. Creasy speelt. Hij wordt dagelijks achtervolgt door de honderden slachtoffers die hij tijdens zijn lange carrière heeft gedood, alleen de drank kan hun geklaag een beetje dempen.

Samuel Ramos (een suffige Marc Anthony) is dringend op zoek naar een beveiliger voor zijn dochter Lupita (Dakota Fanning). Hij vindt dat niet nodig, zowel zijn advocaat Jordan Kalfus (Mickey Rourke) en partner Lisa (Radha Mitchell) dringen aan op bescherming. Hij komt terecht bij John, die zich als een beschonken boze beer over Lupita ontfermd. Maar dan wordt zij toch ontvoerd en raakt John zwaar gewond. Na de aanslag wil hij gerechtigheid. Iedereen die iets met de ontvoering te maken had zal zijn toorn voelen. Johns wraakpad leidt hem tot diep in het hart van een criminele organisatie, waar de geheimzinnige “The Voice” met ijzeren vuist regeert.

Washington is de reddende engel, het zeer gewaardeerde rustpunt van de film.

Agent Miguel Manzano (Giancarlo Giannini) en verslaggeefster Mariana Garcia Guerrero (Rachel Ticontin) proberen John van dienst te zijn, ze staan hem voornamelijk in de weg. Zoals Johns maatje Paul Rayburn (Christopher Walken) zegt is hij een artiest. Alleen gebruikt hij wapens in plaats van penselen. En nu is hij bezig met zijn bloederige meesterwerk. Laat hem maar zijn gang gaan, aldus Paul. Dat is voor iedereen het beste.

Man on Fire staat met zijn brute actiescènes garant voor opwinding (Scott laat niets over aan de verbeelding), ik word erg onrustig van de overstilering. Ik zou niet eens een probleem hebben met de overdaad aan effecten, ze worden willekeurig en inconsequent ingezet. Slowmotion, versnelling en honderden verschillende kleuren en filters wisselen elkaar op de vreemdste momenten af.

Het hoog nervositeitsgehalte van Man on Fire veroorzaakt een stevige disbalans, het zit de film verschrikkelijk in de weg. Het verhaal wordt afgeremd, naar de achtergrond verdrongen, de personages krijgen geen ruimte om te ademen. Een topacteur als Rourke heeft nauwelijks de kans echt iets met het karakter te doen, Anthony zit opgescheept met een dun en onsympathiek figuur. Man on Fire is log en slepend, een lelijke actiefilm die visueel zijn doel ver voorbijschiet.

Deze spelers maken dat ik niet gillend wegren van Man on Fire.

Ik vraag mij af of Scott met wat knoppen zat te rommelen in de montagekamer. Of dat hij de actiethriller als experiment zag, om eens flink los te gaan met verschillende stijlen. Dan nog. Hij heeft ook The Hunger en True Romance geregisseerd, filmparels vol prachtige en gelikte beelden. Die waren veel gematigder wat betreft snelheid.

Washington is de reddende engel, het zeer gewaardeerde rustpunt van de film. Hij is fantastisch als wreker die een spoor van lijken achterlaat. Hij is intimiderend als gevallen agent, maar net zo knuffelachtig als hij een scène deelt met Fanning. Die twee hebben ook goeie chemie, zij geeft de reus sterk tegenspel. Net als Walken trouwens, die veel scènes met Washington heeft geïmproviseerd. Deze spelers maken dat ik niet gillend wegren van Man on Fire. Al scheelt het erg weinig.

Regie: Tony Scott. Met: Denzel Washington en Dakota Fanning